“Ik ben gewoon een uitvergrote versie van mezelf”

Yke’s muziek is rauw, catchy en kwetsbaar tegelijk. Ze noemt zichzelf “recht voor z’n raap in de breedste zin van het woord”, en die eerlijkheid hoor je terug in alles wat ze doet – of het nu gaat over verdriet, onzekerheid of pure vreugde. In haar mix van poprock, punkinvloeden en dansbare hooks klinkt altijd één stem door: die van haarzelf.

Maar ook naast het podium blijft ze dicht bij wie ze is. “Als ik op het podium sta, omarm ik alles wat los en vast zit,” zegt ze, “maar in de supermarkt hoop ik dat ik niemand tegenkom.” Die dualiteit – het introverte dorpsmeisje en de vurige frontvrouw – maakt haar juist zo eigen.


 

© Anne-Marie Kok

Denekamp boven de hoofdstad

Yke’s keuze om in het oosten te blijven is opvallend in een scene die vaak westwaarts trekt. Maar volgens haar is het oosten allesbehalve een achterblijver. “Je komt hier echt niks tekort. Op elke hoek van de straat is er wel iemand die je verder wil helpen,” vertelt ze. Met hulp van initiatieven als Booster Festival en Metropool bouwde ze samen met haar band aan een stevig fundament. “Vanaf het begin stonden alle deuren open in de oosterse muziekindustrie.”

DIY met een warm hart

Yke vormt samen met haar vaste bandleden Kai en Yme, de kern van haar muzikale universum. “We maken alles met z’n drieën: de muziek, de live shows, het hele verhaal,” vertelt ze. Ook het managen, plannen en social media – ze doet het grotendeels zelf. Maar wél op haar manier: eerlijk, stuntelig en warm. “Mijn socials moeten altijd écht zijn. Als ik een show aankondig, doe ik dat gewoon met een video waarin ik enthousiast loop te stuiteren. Geen gelikte marketingpraat.”



 

 

Een documentaire over vallen, opstaan en thuiskomen

Nieuw en als eerst hieronder te zien, verscheen net een mooie docu, gemaakt door Janneke Bruinsma, over Yke’s eerste jaren als artiest – met interviews met haar ouders, bandleden [ Kai en Yme] en natuurlijk Yke zelf. Geen opgepoetst heldenverhaal, maar een eerlijke blik op wat het betekent om een jonge maker te zijn. “Het is geen ponykamp,” zegt ze zelf. “Soms is het onzeker, soms klote. Maar dat mag je ook zien.” De docu fungeert als ijkpunt: “Over tien jaar wil ik terug kunnen kijken en denken:


 

Niet perfect, wel echt

Of het nu gaat om een spraakmemo als intro van haar show, het vergeten van haar eigen songtekst op het podium, of een video waarin ze bijna huilt terwijl ze voor haar moeder zingt – Yke deelt het allemaal. “Dat zijn juist de mooiste momenten,” zegt ze. “Muziek moet je raken, en dat lukt alleen als je jezelf toestaat om alles te voelen.”

En nu?

Na een intensief traject met releases en shows is het even wat rustiger. “We zijn aan het schrijven, ik heb net een huis gekocht en een vaste baan. Dat geeft rust, maar ook ruimte.” In haar nieuwe studio – een omgebouwde garage in de achtertuin – smeedt ze plannen voor nieuwe muziek, TikToks, festivals en misschien wel een album.

Want één ding is zeker: van Yke gaan we nog veel horen. Authentiek, eigenwijs, en met het oosten stevig in haar hart.