Pieternel en haar band openen de avond. Pieternel danst in haar glitterpak over het podium en heet ons van harte welkom nadat het eerste nummer is gespeeld. De achterste helft van de kleine zaal in Hedon staat bomvol. Pieternel begint een verhaal te vertellen over haar leven in New York en op Roosevelt Island, zoals ook haar laatste album heet. Halverwege het verhaal begint de band te spelen. Hierdoor wordt het een soort spoken word. De spoken word gaat over in gezang en zo begint het nummer dan echt.
Voor goede Americana hoef je niet helemaal naar Nashville. Je kunt ook naar ons eigen Overijsselse poppodium Hedon. Op zondag 15 december vond hier namelijk Nashville Now plaats, een avond georganiseerd door Pieternel. Naast de zangeres zelf traden ook Judy Blank en de band Lovers & Lions op. Het werd een prachtige avond, die deze week terecht in de 3voor12 Overijssel Spotlight stond.
©
Geertjan Kuper
Nashville Now (Pieternel)
Nashville Now heeft een goed concept. Wanneer er drie acts op een avond spelen, zijn de wisselingen ertussen vaak te lang. Vanavond is dit anders: de samenstelling op het podium wisselt voortdurend. Na een paar nummers van Pieternel komt Judy Blank het podium op. Zij speelt met de band van Pieternel. Judy en Pieternel zingen samen, maar ook met Lovers & Lions erbij. Ze zijn elkaars gitarist en achtergrondzanger(es). Dit zorgt voor een leuke dynamiek op het podium en het blijft boeiend om naar te kijken. Americana en countrymuziek kunnen snel saai worden, maar daar is vanavond geen sprake van. Het publiek bestaat vooral uit twintigers, veertigers en zestigplussers. De leeftijdsgroepen daartussen hebben klaarblijkelijk de Americana-boot gemist.
©
Geertjan Kuper
Nashville Now (Judith Renkema)
©
Geertjan Kuper
Nashville Now (Niels Nuiver)
©
Geertjan Kuper
Nashville Now (Bram Doreleijers)
©
Geertjan Kuper
Nashville Now (Judy Blank)
Het publiek is zo stil dat je bij sommige nummers hoort hoe de glazen gespoeld worden achter de bar. Judy Blank vindt ons zelfs te stil: ‘Jullie zijn te stil! Ga even met elkaar kletsen, dan kan ik rustig mijn gitaar stemmen.’ Judy vraagt om publieksparticipatie. Aan het begin van de avond is de zaal nog wat ingetogen, maar zij zorgt ervoor dat er mensen vooraan gaan staan en dat er wat wordt gedanst. Judy is goed in praatjes tussen de nummers en zorgt regelmatig voor gelach in de zaal.
De band loopt het podium af en er wordt een speciale microfoon neergezet, door Judy een bluegrass-microfoon genoemd. ‘De meeste bluegrass-nummers gaan over niks of over pijn. Deze gaat over pijn. Over een vriendin van mij die haar man verloren heeft en toch de tafel dekt voor twee’, vertelt Pieternel.
Bij het volgende nummer komen er twee mensen bij en voor je het weet staan er acht man te zingen in één microfoon, terwijl ze er fanatiek bij in de maat staan te stampen. Een van de zangeressen van Lovers & Lions vertelt dat ze bij Hedon de lekkerste kruidenboter hebben. Maar omdat ze het allemaal hebben gegeten is het alleen vervelend voor de microfoon en voor de mensen die helemaal vooraan staan.
Judy en Pieternel geven nog een statement af met een nummer van Brandi Carlile over lesbische liefde: ‘Ook al zijn we zelf niet lesbisch, dit is belangrijk als statement tegen het soms ook conservatieve Nashville’.
Het einde van de avond doet denken aan een zoetsappig slot van een musical. Iedereen die op deze avond heeft meegespeeld komt weer het podium op, en op een rij spelen ze het vrolijk swingende What it is van de nieuwste EP van Judy Blank. Toch blijkt dit niet helemaal het einde te zijn: het allerlaatste nummer wordt gezongen door alle muzikanten van vanavond in het midden van de zaal, met het publiek in een cirkel om de artiesten heen.