Tuckerville is nu echt een festival

Perfecte locatie laat muziek helemaal tot haar recht komen

Vorig weekend scheen de zon boven de waterlijn van Het Rutbeek in Enschede, een mooie dag voor deze tweede versie van Tuckerville. De eerste versie was twee jaar geleden in de Grolsch Veste, maar als één ding duidelijk was, was het wel dat een landelijke locatie veel beter werkt voor dit muziekgenre dan een stadion.

Tekst: Anne-Marie Kok / Foto's: Serge Hasperhoven & Willem Stolk

Het publiek was gemêleerd: jong en oud, rockers, mellow, families met kleine kinderen, zelfs baby’s. Opvallend was dat er bijna geen bandshirtjes te bekennen waren, en daaraan merkte je dat het geen typisch festivalpubliek was. Dat was overigens niet het enige waaraan je dat merkte. De rij voor de twee koffietentjes was lang, heel lang. En voor bier kon je direct terecht, zonder in de rij te staan. Al met al was de sfeer heel gemoedelijk en leek iedereen het goed naar zijn zin te hebben.

Het programma was helemaal wat je ervan mocht verwachten. Veel sfeervolle muziek, country, roots, singer-songwriters en als afsluiter een flinke dosis rock. Lekker! Mooi in balans en met zorg samengesteld. De drie podia hadden elk hun eigen karakter. De grote(re) acts op Main Stage, rustige sfeervolle muziek in The Barn en swingende (feest)muziek in The Creek.

Enkele highlights:

Karl Blau is een man met gitaar, niet meer en niet minder. In zijn eentje betoverde hij The Barn en hij wist zelfs de voetjes nog voorzichtig van de vloer te krijgen. Douwe Bob gaf het publiek precies wat het wilde en dat is altijd goed. Innemend als hij is lukte het hem om het veld voor Main Stage gezellig vol te krijgen. Marlon Williams trok veel publiek richting The Creek. Waar hij op Best Kept Secret op het grote podium niet echt tot zijn recht kwam, paste Tuckerville hem als een oude jas. Een heerlijk optreden.

Amy McDonald was de eerste grote buitenlandse naam op het podium. Ze maakte een grap over het weer… Ze komt uit Schotland, dus pas maar op, het kan zo gaan regenen. Gelukkig was dat een loos dreigement: het weer was mooi en haar muziek deed de rest. Bij Racoon stroomde het veld voor Main Stage écht vol. Routineus, maar het publiek vond het heerlijk. Gewoon liedjes spelen, zonder rare fratsen: dat is wat Racoon doet. En dat deden ze ook vandaag, op uitstekende wijze. Locale helden Bökkers maakten er een feest van. Een optreden als een trein, van begin tot eind.

Aan het begin van de avond was er een hartverwarmend moment. Ilse DeLange, de ‘grande dame’ van Tuckerville, betrad het podium met haar Common Linnets. Ze noemde zichzelf een bofkont en genoot zichtbaar van het succes van de dag. Ilse was duidelijk ontroerd, zeker toen ze van het podium kwam en uit het publiek een bosje rozen kreeg. De absolute highlight van de avond vonden wij Michelle David and the Gospel Sessions. Wat een energie, wat een charme, wat een optreden, en wat een prachtige stem.

Nog lichtjes swingend liep het publiek daarna voor de laatste keer naar Main Stage voor de afsluiter van de avond: Triggerfinger. Dampende rock, iets meer pop dan voorheen, maar verrassend en energiek. Niet iedereen was gebleven voor deze afsluiter, maar degenen die er nog waren werden op een geweldige manier weggeblazen door de mannen van Triggerfinger.

We kijken terug op een heerlijke dag. Ook nog even terugkijken? Bekijk ons fotoverslag!