De vierde keer alweer dat Hajo Doorn, Peter Fengler en Lukas Simonis de stad aandoen. Voor een “radiofonisch hoorspel,” aldus het affiche, maar dat dekt de lading niet helemaal meer. Met Cora Schmeiser (sopraan) en Oscar Verhaal (countertenor) in de gelederen is Coolhaven meer 'opera' dan ooit. Een soort mesjokke “Ring des Nibelungen” met Joop Klepzeiker in de hoofdrol.

Het plot: Friedrich Nietzsche, eenmaal mal geworden, ontketent een revolte tegen de seksualiteit, daarbij gesteund door het collectief Dikke Lul Drie Bier. Een erectie, zo luidt de redenatie, lokt het bloed weg bij de hersenen, die dompteurs van de vooruitgang. Als deze anti-viagraleer aanslaat wordt een soort bizarro Siegfried ingevlogen om de boel te redden.
“Gelobt sei, was hart macht,” je weet zelf.

Wat volgt is vintage Coolhaven: een rellerige mise-en-scène rond een gefikste wedstrijd frituren; vrij hilarische product placement (HG, ‘Does what it promises’); een etymologie van het Duitse werkwoord ‘blasen’; iets met Joop Glimmerveen. Probeer het te begrijpen en je bent gezien.

Mannetje of veertig tel ik vanmiddag in het Kunstenlab. Mooi dat het clubje liefhebbers groeit! Bij Coolhaven voelt een mens zich als een ingewijde in een debiele cultus van een soort verkeerd gespelde godin. Götterdämmerung. En was het niet Nietzsche zelf die in zijn laatste dagen railleerde tegen de “ziekte” Richard Wagner? Valt het toch nog allemaal op zijn plaats.
Mijn tip voor 2017: Lees Nietzsche. Ga Coolhaven zien.