Met de eerste paar woorden pakt Roos onmiddellijk je aandacht. “Sla me dan …” begint ze. In het tweede couplet van dit nummer gevolgd door “… doe me maar pijn. Ik zal niets terug doen want ik weiger om net als jij te zijn.” Het blijken grootse woorden van een wijze man. Wat Gandhi kan wil Roos ook. Maar hoe dan?

Anderhalf uur lang speelt Roos met haar band 20 prachtige liedjes die over de grote en kleine vraagstukken van het leven gaan die een ieder van ons in meer of mindere mate wel herkent. Ze deelt haar dilemma’s met het publiek. Ze wil graag goed doen. Maar wat is goed? Ze kijkt vanuit haar eigen perspectief naar de wereld en vraagt zich tegelijkertijd af wat jij zou zien als je door haar bril zou kijken, maar het is zeker geen zwaarmoedig concert.

Naast liedjes over angst, religie, twijfel en heimwee zingt ze ook over liefde, passie, moed en verlangen. Te midden van het publiek wordt het nummer 'Heet' akoestisch uigevoerd. Jong en oud zingen het refrein mee. Een glimlach verschijnt op de gezichten bij een ieder die zich wel een beeld kan vormen bij de tekst “Het is zo heet en het komt niet door de zon”.

Zowel de teksten, elk liedje een gedichtje, als de muziek is boeiend. Er wordt klein gespeeld maar met enorm veel detail. Het ene nummer ingetogen en het andere vrolijk en bruisend van energie.

Aan het einde van de avond laat Roos ons weten dat ze tot nu één antwoord heeft gevonden op de vraag Hoe Dan... En dat is Alleen Maar Liefde. Een hartverwarmende conclusie van een puur en oprecht mens.