Het gaat héél goed met de in Enschede opererende singer-songwriter Roos Blufpand. Afgelopen zomer schreven we over het duurzaam produceren van haar nieuwe album, die ze begin februari van dit jaar heeft uitgebracht. Hoe Dan is een tekstueel en muzikaal pareltje geworden met gevarieerde en actuele thema's zoals geloof, liefde en genieten van het leven. Blufpand is op het moment druk bezig met touren voor Hoe Dan. Tussendoor had ze gelukkig even de tijd om ons bij te praten over de betekenis van enkele tracks van de nieuwe plaat.

Minder mij

"Iemand zei laatst in een interview tegen mij: "dit liedje is zo typisch voor jonge mensen uit deze tijd!" Zo had ik het nog niet bekeken, maar ik denk wel dat ze gelijk heeft. Tegenwoordig willen we zoveel: we willen ons eigen geld kunnen verdienen, in ons werk onze passie kwijt kunnen, de beste relatie hebben, goede doelen steunen, een mooi lichaam hebben, sporten, gezond eten, klaarstaan voor vrienden, een mening hebben over alles dat actueel is en zo kan ik nog wel even doorgaan...

Soms wordt het mij te veel. Dan wil ik gewoon echt even dat verstandige pad verlaten om nog eens te verdwalen en daar dan weer mooie nieuwe dingen te ontdekken. Begrijp me niet verkeerd: ik geloof dat het goed is om altijd te streven naar het beste in jezelf en in de wereld... maar daar is ook rust en stilte voor nodig op z’n tijd. Met doordraven schiet je je doel voorbij. En daar ben ik soms erg goed in. ;-) "Laat me m’n kop maar stoten en in zeven sloten tegelijk". Altijd een verademing om dat te zingen op ’t podium. Laat me maar even."

Hemel

"De door De Rus gerapte stukjes zijn ook door hem zelf geschreven. Alle gezongen gedeeltes en de muziek zijn van mij. Ik weet nog goed dat de zin: "ik zal vast wel in de hemel komen" me te binnen schoot. Het is de enige reden die ik kan bedenken om gruwelijke dingen te doen in naam van een geloof. Omdat je bang bent. Bang bent hier op aarde, maar vooral bang voor het hiernamaals. En als een ding een slechte raadgever is, dan is het wel angst. Toen ik die zin in muziek verwerkt had, voelde ik al heel snel dat gezongen coupletten die zin niet zouden kunnen versterken. Dus ben ik met De Rus rond de tafel gaan zitten. We hebben uren gepraat over dit onderwerp: hoe geloof op zich een prachtig iets kan zijn, maar dat angst roet in het eten kan gooien. Dat dit niet iets is dat hoort bij een geloof of één bepaalde tijd: het is (helaas) iets menselijks. Bang zijn voor het hiernamaals en daarom de ander beoordelen of zelfs pijn doen....

Ik vind dat De Rus dit prachtig heeft verwoord. De mooiste zin zit wat mij betreft in het tweede couplet als hij zegt: "waarom voel je haat, terwijl liefde je aankijkt?" Deze zin raakte mij de eerste keer dat ik dat hoorde, maar nu nog steeds. Want zo is het toch?"

Onder Water

"De stilte van het water. Het vanzelfsprekende van de natuur. Het is. Dat geeft zoveel rust. Het stroomt gewoon. Het heeft warme stromingen, koude stromingen, golft tegen de rotsen, laat zich bewegen door de wind.... Soms zou ik zo rustig willen kunnen zijn. Zo onwetend. Want de zee is zo groot, heeft zijn eigen onderwaterleven, maar heeft geen idee wat voor potje wij er van maken aan de kust. Soms heb ik het gevoel dat ik net zo ben als de zee, want ik weet het wel, maar ook niet echt. Ik weet dat er oorlogen zijn, ik lees het in de krant. Maar ik heb geen idee hoe het voelt en toch voel ik het, maakt het me verdrietig. Ik verlang er zelfs naar om soms te kunnen vluchten in het water. "Geen idee van het rood langs de kust, geen idee van het vuur ongeblust, geen idee van de vloek die op hen rust" ofterwijl: geen idee van de ellende die wij mensen elkaar soms aandoen."