O, wat ze doen? 'Bass' noemen de jongens van Moonstones het zelf wat generiek, en dat klinkt als het soort dubstep dat als post-apocalyptisch klankgedicht prima een film van Michael Mann zou kunnen sieren. Meer keta dan spat en met zonder wobbels. Sounds die we losjes in de slipstream van iemand als Burial kunnen plaatsen (geen brostep dus, fuck brostep, bro!).

Voor het eerst trouwens dat deze baspatsers live spelen, dat wil zeggen: bestaande tracks attakeren met een arsenaal aan signaalpadvervormers, basgitaar en synth patches. Fijn ook dat het een bandje is - en niet zoals vaak een gast met een paar decks. Dat komt de dynamiek ten goede, al gaat Moonstones denkelijeok een soort KISS nooit worden. (Waarmee trouwens maar weer is aangetoond dat je best in één bespreking aan Burial en KISS kan refereren, maar dat terzijde.)

Voor uw schrijver is het de eerste kennismaking met dit gezelschap (ligt niet aan jou, ligt aan mij), en eigenlijk wil ik gelijk zoenen: ik hoor vooruitdenkende muziek van aan de IJssel die soms achterwaarts lijkt te stromen. Mijn enige klacht is het tijdstip - dit is het soort ding dat je het best in de kleinste uurtjes kan genieten, en niet om half zes, voor de boerenkool.