Zijn stem is rauw en sexy, zijn muziek swingt. De perfecte combinatie voor een mooi muziekavondje. C.W. Stoneking heeft 6 jaar gewerkt aan zijn album Gon’ Boogaloo dat in 2014 uitkwam en nu eindelijk te horen is in het Burgerweeshuis.

Naast de frontman, schrijver, gitarist en zanger Stoneking himself, staan er drie vrouwelijke instrumentalisten op het podium. De drumster, bassiste en saxofoniste rocken de pan uit. Naast dat ze hun instrumenten beheersen als een fakir met toverfluit zijn slangen, vullen de dames een dubbelrol op door ook nog eens allerhande dubbelstemmige koortjes te zingen.

Het is alsof we terug zijn in de jaren ’30. Deze Australische zanger weet wel hoe hij de zaal in de goede sfeer moet krijgen.  De sound van Stoneking wordt getypeerd als jungle blues, een soort swampblues, geïnspireerd op klanken en harmonieën uit New Orleans, gespeeld als een rauwe slager die zijn afgelegen dorpje voorziet van vlees. Het doet ergens denken aan de sound van Tom Waits, maar heeft ook weer veel meer bluesy en country invloeden. De band zet een prachtig geluid neer, het swingt, maar ook de melancholie ontbreekt niet.

In het midden van de set lopen de instrumentalisten van het podium af, en blijft alleen Stoneking met zijn gitaar over, in een enkele stroom licht. Daar speelt hij een emotioneel, persoonlijk nummer, dat de hele zaal stil krijgt. Om vervolgens weer door te stomen met wat stampende blues songs. Toch voelt het als geheel een beetje geroutineerd, en mist het hier en daar het over the top trekken dat C.W. Stoneking nou juist zo kenmerkt. Maar dat kan de pret niet drukken. Het publiek is uitzinnig bij elk liedje dat wordt gespeeld en komt zeker aan z'n psychobilly-fix. Als toegift speelt Stoneking nog zijn uitgeklede, stille versie van Jailhouse Blues, origineel geschreven door Johnny Cash. Ook hierbij valt de zaal helemaal stil.

We hebben mogen genieten, het was een geslaagde en zeer muzikale avond!