#CB13 Enschede: de donderdag I

Lucius, Lori Goldston, Mighty Oaks en Phosphorescent

Schrijvers: Karin Spanjersberg, Bob Stolk en Willem Stolk / Foto's: Willem Stolk. ,

Afgelopen donderdag en vrijdag vond in het Nationaal Muziekkwartier van Enschede Crossing Border plaats. Schrijvers, dichters, muzikanten, videomakers en artiesten, zowel lokaal als (inter)nationaal, allemaal waren ze in Enschede te vinden, en 3voor12/Overijssel was erbij. Lees in dit artikel meer over de identieke zangeressen van Lucius, jammen met Lori Goldston, multiculturele band Mighty Oaks en dramatische songs met Phosphorescent.

Als drie bandleden van Lucius het podium betreden, staat het publiek vol spanning te wachten. De band begint rustig, waarna de twee identiek geklede zangeressen opkomen en beginnen te zingen. Bijna gelijk gestemd, net als hun kleding, wat zorgt voor een heerlijk samenspel van instrumenten en zang. Lucius maakt toegankelijke muziek. Snerpende gitaren doorbreken de rustige deuntjes. Gitaar, bas en drums vormen aan het begin nog ieder een eigen eilandje, maar tijdens het derde nummer verandert dit. Er ontstaat steeds meer contact tussen de bandleden en zo opent de band zich voor het publiek. De energie spat er steeds sterker van af. De samenzang van de dames en de ondersteuning in zang van de verschillende bandleden geeft Lucius een eigen sound. Wel lijkt het soms of de dames hun eigen band vormen en de heren daarachter ook. Het is in ieder geval duidelijk te zien dat alle bandleden er plezier in hebben en elk nummer wordt beloond met luid applaus.

In het tot Club de Ville omgedoopte Atak Café speelt Lori Goldston. Lori is een klassiek geschoold celliste die vooral bekendheid kreeg toen ze begin jaren '90 met Nirvana speeldde. Haar ‘stem’ – zowel akoestisch als versterkt – klinkt vol, eigenzinnig en zeer herkenbaar. Met haar cello en met haar onderzoekende vrije geest speelt Lori op onverwachte plekken. Ook hier op Crossing Border klinkt het alsof ze jamt: ze zich laat leiden door wat er komt. Het publiek luistert geboeid en tussen de nummers wordt niet geapplaudiseerd.

Mighty Oaks is een multiculturele band. De leden komen uit Engeland, Italië en Amerika en hebben hun thuisbasis in Duitsland. Deze drie muzikanten maken prettige indiefolk die pakkend en vrij complex is. Ze zijn vergelijkbaar met Mumford and Sons, maar sneller en met wat meer pit. De muziek past goed bij de zang, waardoor het soms haast fragiel wordt. De zanger kondigt 'Solo So High' aan en laat weten dat hij het een lastig nummer vindt omdat er veel emotie in zit. Als hij eenmaal zijn ukulele heeft gestemd – “a pain in the ass” – zet hij het ietwat droevige nummer in. De zaal is stil en luistert aandachtig, waarna een daverend applaus volgt. De nummers zijn allemaal erg gebalanceerd qua zang en instrumenten, en tussen de nummers door wordt er veel verteld.

In de grote zaal van Atak speelt Phosphorescent, de band rond Matthew Houck. Deze Amerikaanse zanger heeft een doordringende countrystem. De band telt twee toetsenisten, een drummer, een percussionist en een muzikant die onder andere een pedal steel bespeelt. Er volgen dramatische songs als 'Terror In The Canyons' (dat erg aan Bruce Springsteen doet denken) en nummers met indrukwekkende toetsenpartijen zoals 'A Picture Of Our Torn Up Praise'. De lange instrumentale stukken en solo’s krijgen veel aandacht, waarbij de frontman dan goedkeurend knikt. De interactie met het publiek die er in het begin nog is neemt gaandeweg het optreden af. Tegen het eind speelt Matthew Houck enkele nummers solo: 'Muchacho’s Tune' op toetsen en vervolgens 'Wolves' op gitaar. Op een gegeven moment worden de stemoefeningen wat eentonig en de zaal is dan al half leeg. Glen Hansard en Nico Dijkshoorn trekken natuurlijk ook het nodige publiek. Voor het laatste nummer keren alle muzikanten nog even terug op het podium en met veel stoom en kokend water komt het dan tot een bijna symfonisch hoogtepunt.