Het zal duidelijk zijn dat je in deze show niet de nieuwe Gorefest van Nederland hoeft te verwachten. 3FM wil wel graag artiesten die gedraaid kunnen worden voor een wat breder publiek. Wat dat betreft is Serious Talent een beetje muziek-McDonalds, “For the masses“ zeg maar. Gelukkig heeft deze keuken ook een aantal nieuwe gerechten die zomaar een klassieker kunnen worden. Zie Caro Emerald en Chef’s Special.

Desalniettemin, het menu bestaat vandaag uit Chagall, A Polariod View en als toetje ED. We laten ons graag verrassen.

Chagall
Moderne dub-pop, zo omschrijven de collegae bij Oor haar muziek en daar kan ik zeker in meegaan. De 23-jarige Chagall staat vandaag voor een gereserveerd publiek in de Metropool in Hengelo dat graag overtuigd wil worden van haar kunnen. Gitarist Léon Palmen is inmiddels haar vaste metgezel op het podium.

Concert
Aftrappen op een drieluik als deze is altijd een beetje vervelend. Het publiek staat nog in de foyer als ze begint en druppelt pas binnen als de zangeres voor het eerste nummer over de PA kenbaar maakt dat ze nu toch echt gaat beginnen. Chagall laat zien wat ze in huis heeft in deze show. In de korte tijd die ze heeft zet ze een goed optreden neer waarbij het publiek aan het eind lekker mee staat te swingen.

Plus
Het moge duidelijk zijn dat Chagall een bijzonder goeie stem bezit. Alle harmony en vocalen komen goed uit de verf. De beats en samples in de nummers kloppen gewoon en je begint ongemerkt een portie mee te bewegen.

Min
Het is misschien wat flauw om over presentatie te beginnen, maar die strijkplank op het podium kan echt niet meer, dat was in de zeroes al belegen. Het outfit van “bling met bontmuts” komt ook wat gemaakt over, er is al een Gaga en die doet dat veel beter. Muzikaal gezien komt alleen de cover “Turn Me On” van Kevin Lyttle niet uit de verf vanwege technische troubles met de laptop.

Conclusie
Gewoon goed. Chagall brengt iets vernieuwends in de Nederlandse pop en daar word ik erg blij van. Het publiek in de Metropool overigens ook.

Cijfer
8

A Polaroid View
De band speelt melodieuze gitaarpop/rock met een toetsensausje. In hun bio staat: “Drie jongens en een meisje verhuisden in 2010 naar Amsterdam met een missie: de allerbeste band van de Benelux formeren.” Dat klinkt als het begin van een mooi sprookje, maar in de praktijk is het kei- en keihard werken om boven het maaiveld van Nederlandse gitaarpopbandjes uit te komen, laat staan de beste te zijn..

Concert
Dit soort formaties doet het altijd goed op podia als deze en is ook lekker om te bekijken met een biertje in de hand op de festivalweide. Recht-toe-recht-aan-rock wat lekker meespringt en het gevoel geeft dat je de nummers al lang kent.

Plus
Het knalt meteen lekker van het podium, frontman Tom Meijer hanteert blijkbaar het adagium “niet lullen maar spelen!”. Het toont lef om meteen als tweede nummer de single “Easy Does It” te gaan spelen voor een publiek dat je amper kent. Vocaal gezien is de band erg okay, de zangpartijen zijn zuiver en goed in harmonie. De zangerigheid in de stem van toetsenist Seppl Kretz doet me op een verloren moment zelfs even aan Morrissey denken. Dat is altijd een +1 momentje.

Min
De opmerking van iemand naast me: “Best goed… maar het is wel een beetje 13 in een dozijn” komt niet geheel uit de lucht vallen. Van dit soort bandjes zijn er gewoon veel in Nederland. Muzikaal klopt het wel, maar het ontbeert A Polaroid View nog aan onderscheidend vermogen. Ook zou zanger Tom iets meer aan zijn Engelse uitspraak mogen doen.

Conclusie
Ondanks dat hun singeltje lekker in het gehoor ligt vond ik het niet representatief voor het bandrepertoire zoals het in de Metropool ten gehore werd gebracht. Het zal nog een hele toer worden voor de band om een eigen smoelwerk te krijgen met het gelikte “Cure-esque” nummer op de radio en het gitaargeweld op het podium. Desondanks ben ik erg benieuwd naar hun eerste EP die ze binnenkort uit gaan brengen.

Cijfer
7,5

ED
Ed Struijlaart is de vriendelijke buurman die je graag even helpt de heg te snoeien en daarna gezellig een biertje komt doen. Althans zo komt hij op mij over. Maar wanneer na twee biertjes Ed ineens ED is geworden, dan komt dezelfde buurman even de nodige blues je huiskamer inblazen. Natuurlijk bel je de politie niet, daar speelt hij te leuk voor en volgend voorjaar moet de heg ook weer worden gedaan, niet?

Concert
Met de single “So Not You, So Not Me” heeft ED in verhouding tot zijn andere Serious Talent collegae al aardig wat airplay op 3FM gehad en dat blijkt ook wel uit de publieke belangstelling voor zijn optreden. ED speelt poppie nummers met bluesinvloeden, twee covers voor de nodige roots-duiding: “Hush” (Billy Joe Royal) en “Crossroad” (Robert Johnson). Het is een kort, krachtig, allround optreden inclusief een intiem momentje met het publiek.

Plus
Of Ed nou echt goed is met een heggenschaar weet ik niet. Wat ik wel weet is dat ED een vakman is op het podium. Ontpopt zich als een echte bandleider en kan het enthousiasme goed over te brengen op het publiek. Feilloos wordt een selectie van de CD “Head, Heart and Hands” aan het publiek gepresenteerd.
Tijdens het nummer “Let Me Lose From My Body” krijgt hij de kwebbelaars in de zaal stil. Het nummer gaat over zijn vader die hij vier jaar geleden kwijtraakte aan de ziekte kanker. De gebeurtenis is ook een directe aanleiding waarom we nu naar ED staan te kijken. Het nummer krijgt van de band de lading die het verdient.

Min
Als je er dat toch ééntje moet noemen: een covertje minder. In een showcase als deze moet je het toch echt hebben van je eigen materiaal. Hoe leuk het ook is om je helden na te mogen spelen voor het publiek.

Conclusie
Iemand die alles opzij zet om door te breken en van zijn muziek een broodwinning te maken moet meer dan zijn best doen op het podium. En dat doet ED. Of zoals 3voor12 fotograaf René Vink later aan de bar verzucht: "Ze hebben het beste wel voor het laatst bewaard..".

Cijfer
9