De sfeer is bij het betreden van de grote zaal van Metropool goed, zeer goed. Het publiek wacht relaxed af en is hooggespannen over wat De Staat hen zal brengen, of brengt een bezoekje aan de uitgebreide merchandise stand achter in de zaal waar zelfs gepind kan worden. Maar gelukkig is er ook al snel muziek en doet het vrij Amerikaans aan als de heren van Black Bottle Riot het podium op komen. Het Nijmeegs kwartet die net hun eerste langspeler hebben afgeleverd maken een goede indruk en spelen een strakke set. De sound van de band valt nog het meest te typeren als redneck-garage-rock met een fijne saus van blues en een vleugje stadionrock. Een hele mond vol voor een band die flink op stoom is en rechttoe, rechtaan speelt. En dat weet men in Hengelo erg te waarderen. Black Bottle Riot heeft hun taak als opwarmer meer dan serieus genomen, missie geslaagd!
Helaas duurt hun opwarmer maar kort en maken ze plaats voor hun stadsgenoten van De Staat. Er is al veel over deze band gezegd en geschreven. De hoeveelheid aan veren die de heren in hun achterste hebben gekregen zijn te vergelijken met die aanwezig zijn op een ruime pluimveehouderij. Of de verwachtingen dan ook automatisch hoog liggen zijn minder belangrijk dan het resultaat. Daaraan wordt gewerkt als zanger Torre Florim alleen het podium opstapt en 'Serial Killer' inzet. De toon is gezet als de rest van de band invalt. Dat De Staat een 'goed geoliede machine' blijkt te zijn, is meer waarheid dan cliché. Het bombastische geluid dendert tot achterop het balkon van de grote zaal van Metropool. Florim is de charismatische voorman die respect afdwingt. 'Sleep Tight' en 'Wait For Evolution' maken de avond dusdanig op stoom dat het verder niet meer mis lijkt te gaan.
Dat ze het publiek aan het dansen kunnen krijgen blijkt wel onder 'Sweatshop', inderdaad erg aanstekelijk om op z'n minst een beetje mee te bewegen. Het is een soort sneltrein die lekker door dendert. Even hapert trein 'De Staat' als drummer Tim van Delft te enthousiast bezig is en zijn bassdrum van het drumpodium afdondert. Vertraging loopt dit echter niet op. Het feest op het podium wordt alleen nog maar groter wanneer Pieter Hendriks, drummer van Black Bottle Riot, Van Delft komt versterken en 'cowbellspeler' Rocco Hueting de vocalen op zich neemt tijdens hun versie van 'Let It Snow'. Bassist Jop van Summeren laat zijn lange lokken nog eens flink dansen en compenseert hiermee het podium gedrag van gitarist Vedran Mercetic die nog het meest doet denken aan dEUS gitarist Mauro Pawlowski... rustig en zeer gecontroleerd.
De band gaat af, maar iedereen voelt dat het nog niet klaar is. Mede omdat er achter op het podium een groot gevaarte, die tot nu toe niet meer dan een decorstuk was, zijn werk nog niet gedaan heeft. Het gevaarte bestaat uit allerlei metalen elementen aaneen gelast en reikt bijna tot de nok van de zaal en illustreert de cover van hun recentste album 'Machinery'. Dat het toch degelijk een functie heeft blijkt als Van Delft hem in werking zet. Hamers die kloppen, kettingen die vallen... Waar andere bands een drumcomputer nodig hebben heeft De Staat hun drummachine. Imposant, zeker voor degenen die het nog niet in werking hebben gezien, jammer dat het maar dienst doet tijdens één nummer.
Tot slot nodigt Florim het publiek voor de laatste keer uit om te gaan dansen en zet 'AH, I see' in, daarna is het tijd om te gaan filosoferen, bij de merchandise stand welteverstaan.