Tommy Ebben
Gisteren vierde Tommy Ebben nog met zijn Small Town Villains de geboorte van zijn plaat 'Dreamless Slumbers' met een releaseparty in Winston Kingdom in Amsterdam. Nu mag hij, vergezeld door slechts één Small Town Villian, het voorprogramma van Tim Knol verzorgen.
Dat Ebben zijn band niet persé nodig heeft om te boeien, blijkt gelijk wanneer hij met z'n gitaar het podium opstapt. Hij weet zijn nummers als een volleerd troubadour over te brengen op het publiek. Z'n muziek doet zich niet snel in een hoekje drukken, ook niet als hij vergezeld wordt door één van de Small Town Villians op toetsen. Als een underground Neil Young met overtuigend heldere stem inclusief fijn grof randje speelt hij liedjes van z'n kersverse plaat zoals 'The Leaving'. De expressie op Ebbens' gezicht maakt z'n verhaal compleet. De herkenning bij het publiek komt echter pas aan het eind van z'n set, wanneer hij 'She Won't Tell' inzet, die onder de nieuwe Vodafone reclame zit.
Tim Knol
Het wachten vanavond is op Tim Knol. Maar het wachten gaat zonder twijfel beloond worden. De zaal is dan ook ineens muisstil als Tim alleen op komt lopen, z'n gitaar om z'n nek hangt en 'Don't Expect Me Too Soon' inzet. Je voelt gelijk dat dit een bijzondere avond gaat worden en niet alleen Knol maar ook het publiek er erg veel zin in heeft.
Na het nieuwe nummer als opener neemt de band ook plaats op het podium en speelt in mooi tempo 'Clean Up', 'When I Got Here' en 'When I Am King' als routine. Op toetsen Matthijs van Duijvenbode, met z'n jonge Mick Jagger achtige uitstraling, flirt hij constant met het publiek terwijl hij toetsen, zang en percussie met vol enthousiasme beheerst.
Deze avond worden we ook getrakteerd op veel nieuwe nummers: 'Do You Leave The Light On?', 'Green Light Blues', 'Gonna Get There' en 'Shallow Water' beloven veel goeds voor de nieuwe plaat die Tim Knol later dit jaar nog op Vlieland op zal gaan nemen.
Live klinkt Tim Knol met band veel voller dan op de plaat. De nummers zijn uitgebouwd en Knol zelf verruild zijn akoestische regelmatig voor een elektrische gitaar en laat zien dat meestergitarist Anne Soldaat uit zijn band, bekend van onder andere Daryll-Ann, niet de enige is die solo's tot een climax uit kan bouwen. Vooral 'Must Assist' is live prachtig en tot in extase uitgevoerd.
Het drumwerk van de jonge drummer Kees Schaper is buitengewoon goed, strak en subtiel. Zijn techniek valt moeilijk in een hokje te plaatsen, wat het ook voor het oog erg boeiend maakt. Dat Tim Knol ook over veel humor beschikt en er veel lol binnen de band is, straalt van het podium af en weet dit verbaal ook over te brengen op het publiek. Zo biedt Knol zijn publiek psychische bijstand aan bij problemen van alle aard en is bassist Jeroen Overman, die zo uit een strip van Jan Kruis lijkt te zijn weggelopen, het doelwit door een oproep om hem allemaal op Facebook als vriend toe te voegen. Dat fenomeen Overman de techniek van het digitale netwerk niet beheerst, compenseert hij met z'n subtiele en ontspannende basspel.
Als laatste liedje op de setlist staat hit 'Sam' wat Knol en band uit weet te bouwen tot een waardig feestje, waar het publiek volop van geniet. Gelukkig is het feest hiermee nog niet ten einde. Als toegift speelt Tim alleen het gevoelige en emotionele 'Music In My Room' en weet hiermee de zaal weer muisstil te krijgen. De avond wordt afgesloten met een nieuwe nummer waarin Knol met band nog één keer deze avond overtuigd hebben wat ze waard zijn!