In een ietwat aftands poppodium te Hengelo streden afgelopen zaterdag zes opkomende nieuwe bands om één van de meest prestigieuze titels in de huidige Nederlandse muziekindustrie. Hoewel de avond onder het genre pop / rock viel, bestormden zes frisse bands het podium die muziek uiteenlopend van britpop, punkrock en funk ten gehore brachten. Dit was de avond dat zes nieuwelingen voor de 20e keer streden om de titel ‘Grote Prijs van Nederland’, regio Noord. De laatste jaren heeft Metropool, zoals vele poppodia in Nederland, zware tijden doorgemaakt. Een aftands onderkomen, gebrekkige programmering en bezoekers, mensen die er de brui aan gaven, moeilijkheden met subsidies en zelfs een dreigende sluiting. Sinds kort ziet de toekomst voor het Hengelose popodium er heel wat rooskleuriger uit. Als eerste de komst van de nieuwe programmeur Ari Karstenberg, die een frisse wind door het poppodium laat waaien. Nu is bekend geworden dat deze frisse wind zelfs door een frisse, nieuwe omgeving mag waaien, want het poppodium gaat verhuizen naar een nieuw te bouwen onderkomen op het industrieplein, vlak achter het NS-station. Vanavond is de donkere zaal van het poppodium aan de Wemenstraat niet geheel volgelopen, maar voor Metropool´s doen zeer druk. Vooral de groots meegesleepte achterban van de bands en enkele belangstellenden staan aan het begin van de avond nog schuchter enkele meters van het podium verwijdert. Isabelle Brinkman, de presentatrice van de avond, doet dit cynisch af met de stempel ´de kille Noordelingen´. Het publiek geeft geen kik, er heerst een sfeer van ´eerst zien, dan geloven´. De band ´In Limbo´ heeft de lastige taak gekregen deze avond te openen. Met hun akoestische emo-rock zijn deze drie jonge Groningers een goede opener van de avond. Het publiek is nog rustig en luistert aandachtig naar de gevoelige songs van de jongens, met titels als ´opens to death´ en ´nighttime´. De band, bestaande uit twee gitaristen en één zanger, maakt vooral met het laatste nummer heel wat los in het publiek. Eén van de gitaristen richt zich op effecten waarmee een zuidelijk, western-achtig geluid wordt voortgebracht. Hiermee bereikt de band heel knap al binnen twintig minuten een kippenvel−effect. Tussen de optredens is er telkens tien minuten pauze, waarin de volgende band zich installeert op het podium en de jury hun beoordeling moet maken. De bands worden beoordeeld op criteria als stem− en instrumentbeheersing, podiumpresentatie, toekomstperspectief, uitstraling en interactie met het publiek. De volgende band heeft de komische naam ´Trixie Jelly Pudding´, oorspronkelijk een cover−band van rocksongs, die sinds kort een demo met eigen nummers heeft uitgebracht. Ze brengen harde, maar zeer energieke rock mét boodschap (het laatste nummer is gerelateerd aan elf september) en werken zichzelf letterlijk in het zweet. Wanneer de bandleden het podium verlaten, betreed Isabelle lichtelijk gefrustreerd het podium. Het publiek moet meer naar voren, meer swingen en dansen. Met de daaropvolgende band is dit geen zware opgave. Een groep van welgeteld elf man bezet krapjes het podium, het ziet er eigenlijk een beetje onbenullig uit. Maar wanneer de band inzet, ben je dit spontaan vergeten. Er klinkt een funky geluid, waarbij de leadzang je doet denken aan ‘Jamiriqui’, en de rapper (!) van de band je een ’90’s gevoel geeft; niet ijzersterk maar het past perfect in deze setting. Het swingende geluid wordt even gedimd wanneer de sax een solo weggeeft, vlak erna wordt het tempo weer opgepakt. Deze band, met de geweldige naam ‘Dirty love letters’ bestaat pas sinds 2004. Dit is af en toe te merken, vooral de elf man maakt het geheel soms rommelig. Desondanks maken ze er een echt feestje van, en komt het publiek tot Isabelle’s vreugde eindelijk in beweging. De derde band, genaamd ‘The Junes’zou de stroming britpop vertegenwoordigen. Isabelle komt, nog gefrusteerder, het podium op, ‘ik heb zo’n hekel aan die benaming. Het doet me meteen denken aan dwarse mensen als Oasis, verschrikkelijk’. Het publiek laat zijn ongenoegen blijken, maar Isabelle houdt voet bij stuk. De grootsheid van de misvatting van Isabelle wordt in de daaropvolgende twintig minuten duidelijk. Op het podium staat een jonge, zelfverzekerde en professionele band, met een mix van pop en rock en een uitstraling waar je ú tegen zegt. De rock-’n-roll achtige nummers wisselen zich af met gevoeligere songs. Pinkpop en Lowlands visioenen komen stiekem voorbij. Hier staat een echte band, beter gezegd: een echte britpop band, en met hun ‘down to earth’ mentaliteit doen ze de benaming nog eer aan ook! Gelukkig is ook Isabelle tevreden, maar om niet te lang stil te staan bij haar misvatting, gaat de avond snel verder. ‘Nou en’is aan de beurt. Deze band behoeft nauwelijks een introductie, de afgelopen tijd zijn ze niet uit deze regio weg te slaan. De vraag rijst of zij als band niet boven dit soort wedstrijden zijn uitgestegen. Ze hebben bijvoorbeeld al de VARA bandcompetitie 2004 gewonnen, waarin ze werden geprezen om hun live-optredens met sterke songs. ‘“Nou en” is een band die het ook op de plaat waar kan maken en die een professionele presentatie koppelt aan aanstekelijk enthousiasme’, aldus de jury van de VARA prijs. Deze woorden maakt de band ook vanavond weer dubbel en dwars waar. Oorspronkelijk zou deze Nederlandstalige rockformatie ook niet meedoen aan de Grote Prijs van Nederland, maar ze waren toevallig in de buurt toen een band in de voorrondes uitviel, dus werden ze gevraagd in te vallen. Een typische ‘Nou en’ervaring, ze worden wel vaker ‘last-minute’ voor optredens gevraagd. De band is live dan ook echt ijzersterk, en heeft altijd wel zin in een optreden. De laatste band wordt aangekondigd aan de hand van één van hun eigen uitspraken, die een perfecte introductie geeft op hun muziek. ‘De punkrock hier verloedert door een groot overschot aan softe brave poppunk en levenloze emo. Dit is onze reactie, wild, hard, rock-’n-roll zonder gezeik’ Jawel, dit zijn ‘The Kickers’ die in de laatste twintig minuten een kei- en keihard optreden weggaven. Het publiek beweegt zich al pogoënd de zaal door, het is één groot feest. Maar niet alleen het publiek is enthousiast, ook de jury. De uiteindelijk winnaars van de avond worden rond half één bekend gemaakt, en de eer is aan ‘The Kickers’. Nog lichtelijk verbaasd spreek ik even later ‘Eli’, de achtienjarige drummer van de band. De jongens zijn net terug van een drie weken durende vakantie, het optreden was voor hen dus echt een uitlaatklep. ‘We hebben meer dan drie weken niet gerepeteerd, we hadden echt zin om te spelen. Vanavond hebben we echt álles eruit gegooid.’ Dat was te zien, de jongens waren kletsnat van het zweet, en beukten elkaar dolbij omver toen ze hun prijs in ontvangst namen. Ik staar met grote ogen naar Eli wanneer hij verteld dat hij nog maar 1,5 jaar drumt!En dan al deze prestigieuze titel winnen! Toch ben ik benieuwd naar zijn mening over het feit dat zij als keiharde punkrock-band gewonnen hebben in de finale pop/rock. Ze zijn nou eenmaal niet dé weerspiegeling van de Noord-Nederlandse pop/rock scène. Ook Eli heeft hier zo zijn vraagtekens bij, maar is allang blij dat hij gewonnen heeft. ‘Nu de finale nog, maar daar hebben we vertrouwen in’. Onder de stroming pop/rock vallen nou eenmaal talloze, zeer uiteenlopende muziekstijlen. Er bestaat simpelweg geen band die deze hele scène kan vertegenwoordigen. Maar ‘The Kickers’ als uiteindelijke winnaar was op zijn minst verbazingwekkend. Misschien had de rock-georienteerde jury er iets te maken, waarin de zangeres van de Gathering, een medewerker van Metropool en een medewerker van Kink FM de bands beoordeelden. Misschien waren ‘The Kickers’ wel het frisse nieuwe geluid waar de jury naar zocht. Zeker is in elk geval dat deze punkers onze Noordelijke regio gaan vertegenwoordigen tijdens de landelijke finale. En met deze excentrieke en getalenteerde jongens, mogen we daar best een beetje trots op zijn..