In het kader van het Muziekfestival in Enschede was het zaterdag de 11e september de beurt aan drie punkrockbands om het podium op de Oude Markt te beklimmen: Grasp, Clueless en de tieneridolen van Di-rect. Grasp en Clueless waren door een stukje miscommunicatie gedwongen om hun speeltijd te delen. Door een uitlopende soundcheck werd die ook nog gereduceerd tot slechts een uur voor hun beiden. Om acht uur moest het podium namelijk weer leeg zijn voor het uur soundchecken van Di-rect. Het enthousiasme was er niet minder om. Zo moest Grasp haar nummers in redelijk tempo spelen, wat af en toe jammer was, omdat juist in de langere nummers de afwisseling in tempo veel meer naar voren kwam. Daar vielen er in de set van nog geen twintig minuten helaas maar twee van in te proppen. Wat overbleef was een enthousiaste set van bondige rocknummers, af en toe met harmonieuze samenzang en soms met overstuurd geschreeuw. Clueless speelde het tweede optreden met hun nieuwe bassist Fonzy, maar van onwennigheid was niets te merken. Frontman Tim van Doorn (die overigens ooit ook nog in Grasp gespeeld heeft) kletste de nummers op zijn gebruikelijke onnavolgbare wijze aan elkaar, en wist daarmee een prettig gestoorde sfeer te creëren. Volgens hem is het motto “ontdek je sexiness”. Dat kun je ook opvatten als een eigen uitstraling, en daar slagen ze duidelijk overtuigend in. Clueless laat merken dat ze het publiek goed op hun hand weten te krijgen. Desondanks blijft het refrein van het slotnummer, “the undertaker is waiting for your will”, iets lugubers om door vier fans op het podium te laten meezingen. Er sneuvelt gelukkig niemand, alleen een stemknop van de gitaar van gitarist Daniel die na een wilde sprong van Tim afbrak. De bombastische klassieke muziek (alsof het een bokswedstrijd betrof) bij het opkomen van Di-rect zorgde al voor een onmiddellijke reactie bij het publiek. Dat was inmiddels tot een paar honderd man aangezwollen. Het podium was inmiddels omgebouwd tot een arena van versterkers, belicht door een drukke lichtshow om de populariteit van de band nog maar eens te onderstrepen. Di-rect is inmiddels de hype ontgroeid, en weet af en toe op verrassende wijze te improviseren. Voor een zeer funky nummer of noisy gitaarwerk waren ze zeker te vinden. Het geschreeuw vanuit het publiek was op zulke momenten misschien iets minder, maar Di-rect heeft inmiddels genoeg populaire singles uit om daarna weer uit te kunnen putten. Na drie kwartier spelen wordt het laatste nummer aangekondigd, maar ook het publiek weet dat ze nog gaan terugkomen. Het worden drie toegiften, waaronder een cover van Doe Maar’s “Sinds een dag of twee” en als afsluiter de laatste nog niet gespeelde single, “Adrenalin”. (foto's: Ron van den Boom)