Popronde Hoorn: nat, maar geslaagd! Popronde Hoorn: nat, maar geslaagd!

Singer-songwriter Leah Rye krijgt de eer om het Hoornse feestje te openen, maar zij moet op het laatste moment afzeggen wegens stemproblemen. Balen voor haar, maar gunstig voor Inge Lamboo en platenzaak Uptown Records die daardoor de openingsaandacht krijgen. Inge speelt inmiddels in elf Poprondes, vertelt ze, waarvan dit de tweede is die ze solo doet. Ook in haar uppie weet ze hetzelfde powerrockgevoel over te brengen dat ze met haar band neerzet en gooit ze zich met volle overgave in haar optreden. Zelfs zó, dat middenin het bluesy nummer Pray een snaar breekt. “Geeft niks, ik doe nog maar één liedje op deze gitaar”, is de nuchtere reactie. “Doe ik dat gewoon zonder hoge e-snaar, da’s ook wel eens leuk.” Het publiek, dat in grote getale tussen de platenbakken staat te luisteren, is zowaar muisstil. Daardoor komen Inges vaak wat donkere lyrics (ze schrijft veelal over mental issues) hier goed uit de verf. “Ik ben heel eerlijk in mijn teksten”, vertelt ze tussen twee nummers door. “Ik wil graag een stem geven aan mensen die dat zelf niet kunnen.” Voor Popronde Hoorn geldt dat die missie absoluut is geslaagd.

Onder een paar afgehakte, bloederige kunstledenmaten van Halloween nog aan het plafond, staan de vijf leden van de Nijmeegse gitaarband The Super Soakers in een hoekje van het bommetjevolle pijpenla-café Vièra gepropt. Niet de meest ideale omstandigheden om te spelen misschien, maar het is duidelijk dat de band zich daar niet door uit het veld liet slaan. Na een ‘mistig’ intro barsten de muzikanten los en is het een en al dynamiek. Na een aantal jaren radiostilte zijn The Super Soakers terug en dat zullen we weten ook! Het leuke van deze eigenwijze band is dat alle bandleden zingen, behalve de drummer. Dat geeft een verrassende afwisseling van stemmen en sfeer, die door het op de maat meeknikkende publiek zichtbaar wordt gewaardeerd. The Super Soakers zien zichzelf als een soort voetbalteam, met een opstelling waarbij iedereen even inwisselbaar als onmisbaar is. Jammer dat de teksten (naar eigen zeggen geïnspireerd op de nacht, contradicties en boosheid) door de geluidsafstelling niet altijd goed verstaanbaar zijn. Maar evengoed wordt het 1-0 voor Team Super Soakers.

Als songwriter en componist heeft Gyo Kretz zichzelf al ruimschoots bewezen, met hits voor onder meer Rolf Sanchez en als co-writer voor mensen als Gers Pardoel en Gerard Joling. Schrijven kan hij dus als de beste, maar in je eentje met je gitaar op het grootste podium van Popronde Hoorn gaan staan, is andere koek. “Het voelt een beetje naakt”, zegt de man die ooit begint als bluesgitarist. “Normaal treed ik op met een band van vijf man, maar de Popronde doe ik in mijn eentje. Vooral om te leren hoe ik mensen kan entertainen.” Dat lukt hem heel behoorlijk: mede door slim gebruik van een harmonizer pedal weet hij zijn solozang mooi af te wisselen met een voller geluid, waardoor het langzaam binnendruppelende publiek redelijk geboeid blijft luisteren – hoewel een setting mét band op deze locatie waarschijnlijk toch net even beter heeft gepast.

Tom Greendale uit Rotterdam is ooit gitarist bij Nona geweest, totdat hij bij zichzelf denkt: “Ik heb zelf ook wel wat te vertellen” en ‘voor zichzelf begint’ als singer-songwriter. Rode draad in zijn werk is liefdesverdriet en dat weet hij met zijn gevoelige, maar ook krachtige stem overtuigend te vertolken. Als hij zingt, geloof je hem. Tijdens zijn JJ Cale cover Magnolia kan je letterlijk een speld horen vallen en zelfs zijn kleine nichtje uit Enkhuizen die met papa en mama mee zijn gekomen, zit geboeid te kijken. Cute.

Tja, zie maar eens de juiste woorden te vinden voor het optreden van dit trio uit Nieuw-Vennep. Ze omschrijven zichzelf als ‘the new beat sensation’ en misschien komt het woord ‘sensatie’ inderdaad het dichtst in de buurt. Alles klopt in ieder geval: de outfits in mod style, de retro microfoons en de vintage instrumenten en amps maken nieuwsgierig naar hun 60’s garage rock sound. Die blijkt rauw en overweldigend. Vanaf de eerste minuut gaat het bij de mannen meteen van dik-hout-zaagt-men-planken. Ze gooien zich er letterlijk helemaal in en het publiek vindt het geweldig. Logisch, want het zit muzikaal ook nog eens gewoon goed in elkaar. Met snelle zestienden bewijst de frontman een uitstekende bassist te zijn, de drummer geeft een virtuoze solo weg en de gitarist slingert al high kickend moeiteloos de ene geniale riff na de andere de ruimte in. Na een voorzichtige blik op de verlichting in het lage podiumplafond gaat de gitaar zelfs even de lucht in, onder gejuich van de zaal. En dan, na ruim een half uur zijn ze klaar, het publiek in opperste verbazing achterlatend.

Het AD beschrijft hem al als een muzikaal Zwitsers zakmes. Feit is dat Jesper Albers een alleskunner is op muziekgebied. Aan de Popronde doet hij mee met zijn nieuwe band JesperJesper. Aan het relatief grote aantal toehoorders bij eetcafé De Beiaard met gigbags op hun rug, kun je wellicht concluderen dat dit optreden een ‘must see’ is voor collega-muzikanten. Inderdaad zet de band een te gek optreden neer, met energieke songs, lekkere stuwende baspartijen van Aimée Magsino en vette solo’s van gitarist Jim Zwinselman. Het Westfriese gezin dat vlak naast de band met de hele familie (inclusief oma) zit te eten, is echter minder blij met het behoorlijk luide optreden. En omdat de band ook nog eens in het donkerste gedeelte van de zaak staat, zonder extra verlichting, is het helaas niet te doen om een beetje knappe foto van ze te maken. Pech, voor een optreden dat goed valt bij het niet-etende publiek en dat op een fijn festival absoluut niet heeft misstaan.