Nieuwe Muziek van XILLAN, La Promenade Violence, Sophie Janna en June Sixteen Nieuwe Muziek van XILLAN, La Promenade Violence, Sophie Janna en June Sixteen

Met zijn nieuwe single My Brother’s Tongue Is A Gun gaat XILLAN verder op de weg van Oh Happy Day. Op die single heet XILLAN het over de schaamte die er is bij mensen binnen de Surinaamse gemeenschap en hun sexuele gevoelens. Het is vooral de schaamte en de moeite hebben om hier over te praten.

XILLAN laat op de nieuwe single wederom een stevige boodschap doorklinken waarin hij hier tegen de homofobie ingaat bij sommige mensen binnen de Surinaamse gemeenschap. Het is een gevoelige kwestie omdat deze gemeenschap op veel manieren zelf een gemarginaliseerde groep is die nu nog steeds (de gevolgen van) onderdrukking ervaart. Toch moet er volgens XILLAN over worden gesproken. ,,We kunnen niet vechten tegen onderdrukking, zonder onszelf een spiegel voor te houden”, zegt hij over My Brother’s Tongue Is A Gun.

XILLAN voelt een bepaalde mate van verantwoordelijkheid als Surinaams en queer persoon om de homofobie binnen de gemeenschap bespreekbaar te maken en om bij te dragen aan de beweging die zich inzet voor de rechten, veiligheid en zichtbaarheid van queer mensen in Suriname en Nederland. Er is nog altijd een speciaal plekje in XILLAN’s hart dat op een ander tropisch warm ritme klopt als het gaat om alle dingen die Surinaams zijn. ,,Ik hou van de cultuur waaruit ik ben geboren, van mijn land en mijn mensen. Suriname is mijn kern. Om die reden is het ook zo moeilijk om te beseffen dat ik juist in de Surinaamse gemeenschap niet volledig mezelf kan zijn”, vertelt hij over zijn nieuwe single.

Volgens XILLAN is homofobie niet alleen een probleem in de Surinaamse gemeenschap, maar ook in de Nederlandse gemeenschap kan een queer persoon zich onveilig voelen. ,,Zelfs hier in Nederland moet ik al drie keer nadenken voordat ik de hand van mijn vriend pak. Het is altijd inschatten of het kan zonder uitgescholden of uitgelachen te worden of daadwerkelijk fysiek gevaar te riskeren. Het blijft een enorme bron van verdriet dat iets dat zo simpel is, ons het doelwit kan maken van verbaal of zelfs fysiek geweld”, zegt XILLAN.

De bandleden van La Promenade Violence komen uit verschillende landen met Martijn Vonck als enig Nederlands bandlid. Ondanks het internationale signatuur van de band, werken ze vanuit het Nederlandse Haarlem.

Na We Are is er nu de opvolger Acrobat en op deze nieuwe single klinkt nog meer de donkere kant van de postpunk erin door. Ook heeft Acrobat een wat psychedelisch randje wat goed te horen is en lijkt dat zeker niet op het bluesy randje wat de debuutsingle nog wel kent. Acrobat kent in meerdere muzikale opzichten een mysterieuze kant. Het lijkt wel alsof La Promenade Violence een tijdsbeeld beschrijft waarin zoals de titel zelf zegt, veel mensen een uitvlucht en excuus zoeken in iets wat ze doen en naar waar ze handelen op het gebied van relaties. Het is zelfs zoveel dat het niet is bij te houden, waardoor het evenwicht ver is te zoeken. Dat is de lading die de single Acrobat misschien wel het beste dekt.

De wonderen zijn de wereld niet uit, want La Promenade Violence is daar het bewijs van. Dat heeft met de samenstelling van de band te maken, waar twee van de vier bandleden uit Italië komen, de frontman Justin Jackson uit het Verenigd Koninkrijk en de eerdergenoemde Martijn Vonck uit Nederland.

Afgelopen kerst heeft Sophie Janna zich voor het laatst laten horen met de single Fairy Lights. Tot nu want Sophie afkomstig uit de Zaanstreek presenteert haar nieuwe single Thistle.

Sophie schrijft Thistle als ze zelf net moeder is geworden. ,,Het is een hoopvol lied, dat de bloemen blijven groeien ondanks alle veranderingen in het klimaat”, zegt Sophie over haar nieuwe single. Naast het hoopvolle is het is ook een onzeker lied. Tijdens het schrijven van het liedje, maakt Sophie zich toch ook zorgen over de dag van morgen en is ze bang dat haar kindje nooit de wereld leert kennen waarin zij zelf ooit is opgegroeid. Hoe sprookjesachtig Thistle misschien klinkt, het kent een behoorlijk contrast als het om de toekomst gaat die niet alleen een individu aangaat, maar iedereen.

De titel Traveling Colors van June Sixteen zegt misschien wel alles. Aan het debuutalbum is een reis voorafgegaan, want het is iets waar het tweetal Angelique Piovillico en Patrick de Kok lang aan hebben gewerkt. Het maken van Traveling Colors kost June Sixteen drie jaar.

Dan heb je ook wel wat, want Angelique en Patrick weten zeventien muzikanten zover te krijgen om mee te doen aan het debuutalbum. Zo zijn drummer Mike Coolen van Within Temptation en pedal steel gitarist Travis Toy op het album te horen. Laatstgenoemde heeft eerder gewerkt met onder meer Lionel Richie en Kelly Clarkson. Ook inhoudelijk is het een kleurrijk album, want Marrakech bewijst dat waar de muzikale invloed van de Arabische wereld in doorklinkt. Een voorbeeld van een meeslepende blaad is de single Rise Like A Rose waarop Mattanja Joy Bradley is te horen. Zij is ooit de eerste finaliste geweest van De Beste Singer Songwriter van Nederland, waar later dat jaar Douwe Bob de winnaar wordt. ,, June Sixteen is onze creatieve speelplaats. Naast het schrijven van de songs maken wij zelf de videoclips en doen het artwork. Patrick heeft door zijn muzikale verleden (My Favorite Scar, Vals Licht) een groot netwerk van getalenteerde muzikanten waarvan we er enkelen hebben benaderd voor dit album”, vertelt Angelique.

Die speelplaats levert muzikale doorkijkjes op, want de release van Traveling Colors kent ook symboliek. Op 16 juni 2020 heeft het tweetal het plan om te trouwen in Las Vegas, alleen gooit een virus die de wereld in de houdgreep neemt, roet in het eten. Na drie jaar volgt op de geplande trouwdag een release en hebben Angelique en Patrick de trouwplannen opgeschoven naar dit jaar.