Indiestad Nieuwjaarsborrel opnieuw van hoog niveau Indiestad Nieuwjaarsborrel opnieuw van hoog niveau

Tape Toy heeft als opkomende band de klappen van corona gelukkig goed heeft overleefd. Ze spelen een strakke show met aanstekelijke pop-punk nummers, veelal van hun laatste album (Honey, WTF); waaraan je ondertussen hoort dat de band toch flink wat speeluren en ervaring in de vingers hebben zitten.

Socks;SportSocks staat ondertussen klaar in de Grote Zaal die langzamerhand ook goed begint vol te stromen. Deze 5-koppige band vult het podium goed en heeft na hun deelname van popronde 2020 ook duidelijk flinke sprongen gemaakt.  Hun dromerige popliedjes worden flink afgewisseld met een goede portie powerpop en krijgen de heupen in de zaal ook zeker aan het wiegen. Het overgrote deel van het concert is dromerig te noemen, op één flink hard nummer ergens richting het einde van de show, die duidelijk iedereen wakker schudt. 

Tegen het einde merk je wel dat mensen op tijd naar de Kleine zaal verkassen, niet zo gek aangezien daar de enige echte Fleur speelt. Met haar Franstalige liedjes en haar hippie-vibe waan je je echt met een verliefd gevoel in de jaren 60. Met ondertussen 2 albums opzak heeft deze dame ook een goed concert-vullend repertoire. De intieme setting van de Kleine zaal is perfect voor Fleur.

Beneden staat iedereen klaar in de Grote Zaal voor POM. Als je naar hun merchandise kijkt, lijkt het wel een metalband; dan wel met een lief ogend meisje als frontvrouw. Frontvrouw is ze zeker, ze zweept de hele band op en springt in haar zwarte jurkje stevig in de rondte. Het werkt zeer aanstekelijk, was dit nu de eerste mosh-pit van de dag? Hun grootste hit (Down the rabbit hole) wordt luidkeels meegezongen, dat is niet zo gek als je je bedenkt dat die ondertussen 1.7 miljoen keer beluisterd is op Spotify. De hyperactiviteit en haar speciale manier van zang doen in de verte denken aan een jonge Nina Hagen.

En snel weer door naar boven, want daar is Teddy’s Hit begonnen. Niet iedereen is blij met het rennen van zaal naar zaal, dus blijven er flink wat mensen staan wachten in de Grote Zaal of houden een rookpauze. Desondanks staat de Kleine zaal alsnog goed vol en ook dit Amsterdams trio stelt niet teleur. Strakke aanstekelijke popliedjes die lekker in het gehoor liggen. Het is wel te merken dat Nederland goede muzikanten opleidt, het niveau is hoog en alle bands leveren echt kwaliteit af.

Beneden begint Prins S. en de Geit. Het 3FM talent van nu, een trio met een frontman met twee lange blonde vlechtjes. Met hun donkere, maar toch geestige powerhousepop is de toon snel gezet. Door de zware bassen en aanstekelijke melodieën waan je je recht op een housefeest eind jaren 90. En de Nederlandse teksten met veelal grappige kant maken er echt een feestje van. Het is zeker een van de hoogtepunten van de dag. Toch wordt er ook even een serieuze noot aangesneden. Het valt op dat de gitarist al het hele concert op het podium zit, wat er tevoorschijn komt is een droevig verhaal over een hersenbloeding die hij vorig jaar heeft gehad. Hij heeft compleet opnieuw moeten leren lopen en spelen, maar staat gewoon binnen één jaar weer op de planken van Paradiso! Dat wordt beloond met een groot applaus van een volle zaal.

‘Kei blij in de rij voor de Kinderboerderij’ wordt keihard meegezongen door iedereen en mensen komen bezweet van het dansen de zaal uit, toch nog een keer die trap op richting FireHorse. Weer een trio! En wat voor een, met Kevin Stunnenberg voormalig gitarist van Birth Of Joy en drummer Guy Pek van de Grenadeers kan het al niet stuk, laat staan je daar de ervaringsjaren bij op telt van Peter van Elderen (o.a. van het succesvolle Peter Pan Speedrock). En zo klinkt het ook, de zeer ingekorte setlist maakt het feest niet minder. De Kleine zaal staat ram vol en de gitaarsolo’s vliegen je om de oren. Uiteraard spelen ze de laatste singles en werk van vorig jaar uitgekomen album. Maar wat opvalt is dat ze ook een nieuw nummer spelen, ‘Speedzilla’ genaamd… of is deze geleend van dat andere project van Peter?

Afijn, snel weer naar beneden, want Marathon staat op het punt van beginnen. Deze band speelt regelmatig met zijn 3en, maar voor deze editie zijn ze compleet met extra gitarist en zelfs toetsenist. Het is een perfecte afsluiter; na het elektronische bombardement van Prins S. en de Geit is dit wel waar het in de kern om draait, snerende gitaren en flinke dosis energie. De popronde heeft ze geen windeieren gelegd. Met aankomend jaar shows op Noorderslag en eerste buitenlandse shows al op zak, zijn ze flink aan de weg aan het timmeren. Hun eerste single 'Age' is goed ontvangen en daardoor deze maand de Paradiso Vinyl Club single. Het is een gemis voor elke postpunk liefhebber dat er nog niet meer werk van hun is te vinden online, ookal staan de echte fans vooraan en zingen waar het kan toch mee! Het nog niet uitgebrachte ‘Tired’ is een ware koningsklasse meeschreeuwer.  ‘Mosquitto’s & Flies’ valt op, om maar nog over ‘Be Nice’ en ‘How does it Feel’ te zwijgen. Het is een echte live band en vult het podium van de Grote Zaal met gemak. Helaas is de gitaarsnoer te kort om een de welbekende Marathon-ronde door de zaal te doen. Maar dat drukt de pret niet. Al snel staat Kay Koopmans weer op het podium en vervolgt de show. Kortom een beest van een band en wij kijken vol goede moed naar de volgende release van Marathon!