Plaats van handelen deze vrijdagavond is de goed gevulde Kleine Zaal van Podium Victorie. Daar hebben ze de ontwikkeling van de band door de jaren heen altijd goed gevolgd, want onderlinge chemie, zelfvertrouwen en potentie was er al vanaf dag één bij zangeres/keytar speler Dora van den Berg, drummer Emiel Schumacher en bassist Tim Commandeur. De bandnaam is sterk (met bij deze een shoutout naar naamgeefster Ina, de zus van Dora) en prikkelt de verbeelding. Het is niet alleen een verwijzing naar de hechte drie eenheid die de band al sinds 2015 vormt, maar ook naar de luchtvaartterm waarbij een perfect landend vliegtuig op alle wielen tegelijk landt. Zo zien de bandleden een show als iets wat ze gedrieën tot een zo goed mogelijk einde moeten brengen.
In grote delen van Noord-Holland is 3 Point Landing al lang geen onbekende meer. Het is dan ook een opvallende verschijning, dit rocktrio met als blikvanger die zangeres met haar keytar (!). Sinds hun eerste optreden, een goede vijf jaar geleden, heeft de band een behoorlijke ontwikkeling doorgemaakt, met de nodige successen. Om er een paar uit te lichten zijn daar onder andere het behalen van diverse prijzen bij regionale bandwedstrijden, het bereiken van de finale van de Rob Acda Award en de aftershow bij YUNGBLUD in AFAS live afgelopen voorjaar.
Het uitkomen van debuutalbum Shadow Work, een in eigen beheer opgenomen werkstuk bolstaand van het ijzersterk songmateriaal, is een voorlopig hoogtepunt in de carrière van de ambitieuze band. Vanavond beleven we eindelijk de eerder uitgestelde releaseshow daarvan. 3voor12 Noord-Holland was erbij in Alkmaar en kijkt terug op een op alle fronten geslaagde avond.
Ellis Day
Oké, genoeg duiding voor nu, het is tijd voor het voorprogramma. Dat is Ellis Day- een Haarlems kwartet dat speelt op uitnodiging van 3 Point Landing zelf. Dit nadat ze elkaar eerder dit jaar tegenkwamen bij zowel de voorrondes als de finale van de Rob Acda Award. De band maakt de nodige indruk met dromerige en sferische indierock, waarbij zangeres Fenna regelmatig de stem van First Aid Kit’s Klara Söderberg in herinnering brengt. Ellis Day klinkt sowieso alsof de eerder genoemde Zweedse band een muzikaal uitstapje maakt van folk pop naar echoënde indie. En ja, dat is een compliment voor het verder wat verlegen overkomende Ellis Day, dat zich bijna hardop af loopt te vragen waarom de meeste bezoekers maar op het verhoogde deel achter in de zaal blijven staan.
3 Point Landing
Voor het podium is het inderdaad wel heel rustig en dat is niet wat de band verdient (oh, enne, Ellis Day- mochten jullie dit lezen, het lag niet aan jullie. Het is een Kleine Zaal dingetje dat we een andere keer nog wel eens uitleggen). Als om kwart over negen 3 Point Landing wordt aangekondigd is het gelukkig een stuk drukker vooraan, al blijft het aantal wandplakkers opvallend hoog. We zullen erover ophouden, want de band begint! De show opent met het korte, instrumentale 'Interlude'. De bandleden hebben aan het begin van de show allemaal een bepaalde gimmick. Tim heeft een rood lichtgevende handschoen aan, Dora een bril met rode led lichtjes die allerlei patronen maken en Emiel heeft rode lampjes aan het einde van zijn drumstokjes. Het roept de associatie op met een donker sprookje dat door een optreden van 3 Point Landing muzikaal wordt omlijst.
Na albumtrack ‘Gleaming Eyes’ komt oudje ‘Journey’ al vroeg in de set voorbij, en laat vooral horen in welke richting de band zich inmiddels ontwikkeld heeft. Het huidige werk is donkerder, zonder ooit het licht aan het eind van de tunnel te verliezen. Na 'Baba Yaga' en 'Utopia' komt de wit geschminkte drummer Emiel achter zijn kit vandaan om op de keyboards het gevoelige ‘You’re My Drive’ in te zetten, dat geschreven werd voor de twee jaar geleden overleden moeder van Dora. Wel jammer dat zelfs tijdens dit nummer een bepaald slag mensen het fatsoen niet op kan brengen om hun mond te houden. Met het lekker ruig rockende ‘Turbulence’ (is dat niet Matthew Bellamy die daar instemmend mee staat te knikken? Oh nee, hij lijkt er alleen op), gaat de show een nieuwe fase in. Er gebeurt iets wat eigenlijk niet goed te omschrijven valt, maar het voelt als iets wat opstijgt. Alsof we tussen de bomen door in een schemerig sprookjesbos vliegen, waar om iedere hoek een gevaar kan liggen. Maar bang zijn we niet, de muziek beschermt ons.
Deze tweede helft van de show (met een fijn funkrock intermezzo, waarbij we heel even een goedkeurend aan zijn sik trekkende Les Claypool in het publiek meenden te zien), is precies waar het 3 Point Landing om te doen is. Het is de band gelukt om ons mee te nemen op hun reis. Vanaf nu wordt er een half dozijn albumknallers op ons afgevuurd, allemaal even goed. De lekker dreigend ogende lichtshow voegt het nodige toe aan wat als niet anders omschreven kan worden dan als een muzikale trip. Het met een daverende climax uitgevoerde ‘Machine’ sluit de set, die precies een uur duurde, af. Met alle drie de wielen op hetzelfde moment op de grond, precies zoals de bedoeling is.
3 Point Landing wordt wel Alkmaars Trots genoemd en dat is terecht. Dit is meer dan een releaseshow. Dit is een optreden van een band die klaar is voor de volgende stap in hun carrière. De band droomt van een najaars/wintertour en zelfs van Landgraaf in het Pinksterweekend. Voor dat laatste is het misschien nog wat te vroeg (iets wat de helemaal naar Alkmaar gereisde Maastrichtenaren wellicht niet met ons eens zullen zijn), maar tegen meelezende boekers en programmeurs zouden we willen zeggen: jullie weten wat je te doen staat.