Nieuwe Muziek van Francis Alban Blake, Rens, Jaïr en Ome Uncle, Wolfie en Party Of The Mind Nieuwe Muziek van Francis Alban Blake, Rens, Jaïr en Ome Uncle, Wolfie en Party Of The Mind

In april heeft Frank Bond en eigenlijk AlascA het materiaal laten horen, wat Frans de laak uit Warder heeft achtergelaten. Voor wie het gemist heeft. De muzikale filosofische poëet Frans de Blaak neemt in 2018 het besluit om onder de radar te leven. Het muzikale werk wat hij onder de naam Francis Alban Blake heeft achtergelaten met een ontstemde harmonium, wordt uitgebracht met als titel Passages. Alleen blijkt er nog meer te zijn.

Dat materiaal komt vandaag met de single Strawberry Jam, waar opnieuw Frank Bond namens de familie De Blaak heeft getekend. De single is een onderdeel van de EP Spells die Francis Alban Blake nog heeft achtergelaten, maar wat min of eer ruw materiaal is. Spells is volgens Frank de zwanenzang van Francis Alban Blake. Na het verlies van zijn echtgenote is de maatschappij eigenlijk de zijne niet meer. Iets wat ook weer terug te horen is op deze verse single. De vindplaats van het stoffelijk overschot van Francis Alban Blake is opvallend, want het is een plek waar onder meer Vincent van Gogh ooit heeft verbleven. Dichtbij Parijs en eigenlijk hoor je daar ook iets van het leven daarin door.

Ondanks het ontbreken van het harmonium die prominent aanwezig is op Passages, blijft het wel degelijk Francis Alban Blake. Het zit hem in de mijmerende ondertoon van de single, waarbij Frank Bond opnieuw zich heeft weten te verplaatsen in de muzikale filosofische poëet uit Warder.

De Party Of The Mind komen na twaalf jaar met hun debuutalbum We’re Not Here. Het album is voorafgegaan met onder meer een EP uit 2016 en wat singles. Nu is alles bij elkaar gekomen waarbij de band zich nu meer als een collectief ziet. Puzzelstukjes die nu bij elkaar komen waar Party Of The Mind hun veelzijdigheid laat horen.

Het openingsnummer van het album doet zelfs aan het illustere Fleetwood Macnummer Tusk denken. Het is meer dan dat want Party Of The Mind is de muzikale horizon aan het verbreden en verleggen. Life Is Not A Joke is echt een donker nummer en is haast weer postpunk en behoorlijk twist psychedelie. Er zitten meer invloeden in maar het meeste is toch een combinatie van new wave en pop rock. Ooit begonnen als underground band, komt Party Of The Mind nu bovendrijven. Wellicht omdat de band nu uit Thomas Wander, Ralph Brink en Sophie Neijts bestaat. Ralph is als bassist nu alweer vijf jaar lid van de band en Sophie zit alweer tien jaar als drummer in de band. Overigens doet de stem van Thomas bij vlagen een beetje aan Lou Reed denken.

Met dit album komt Party Of The Mind in het daglicht. Het is maar goed dat de passie daarvoor gezorgd heeft, want anders is dit werk in kleine donkere zalen gebracht, wat het absoluut niet waard is geweest. Bovendien heeft de band het debuutalbum zelf geproduceerd live opgenomen en nog eens helemaal afgemixt in de eigen studio.

Drie nederhoppers hebben elkaar gevonden. Rens, Jaïr en Ome Uncle brengen als drietal het album Staart Van De Draak uit. Het drietal heeft de krachten gebundeld om op het podium het publiek in beweging te krijgen en daarbij een glimlach cadeau te doen. Dat zit in de manier waarop het drietal tegen hedendaagse zaken aankijkt.

Het is bijna old-school r&b, maar dan met een flinke dosis hiphop. Het is misschien wel toe te schrijven aan Jaïr, die eigenhandig alle nummers produceert en  thuis is in de samples; blijkend uit het logisch en dansbaar eindresultaat Staart Van De Draak. 2003 is daar een voorbeeld van. ,,Het album jaagt het gevoel na van de magie van de nacht. Het altijd op zoek zijn naar meer. Meer feestjes, meer energie, meer prikkels. Volg die staart de steeg door, en raak hem aan het einde net kwijt. Om hem als je net de hoek om bent, weer aan het einde van de volgende steeg te signaleren. Ontastbaar, magisch, intrigerend en een zoektocht om in op te gaan”, zegt Rens over het album. Nog een opvallende bijdrage is Voel Het Branden, want daar is een andere aankomende nederhopper op te horen in de persoon van Jong Louis die al eerder het album Klusjesman heeft uitgebracht. Het nummer is goed voor de dansvloer, wat blijkt uit de bijdrage van Jong Louis. Het album in het kort is sowieso wat geluid betreft hoekig, maar ook geestig. Het album kent een mix van stijlen zoals hiphop, pop, een vleugje techno en vooral veel experiment. Met rauwe bangers aan toe.

Op Bodem en Attitude heeft Wolfie al zich behoorlijk kwetsbaar opgesteld. Met de opvolger Homies is dat niet anders, want als je weer terug wil komen, heb je mensen nodige op wie je terug kunt vallen.

Op Homies vertelt Wolfie hoe hij op zijn lange weg vanaf de bodem veel heeft meegemaakt en dat zijn homies er altijd voor hem zijn geweest om ervoor te zorgen dat hij daar niet nog een keer belandt. Ook al voelt hij zich soms eenzaam, zijn homies zullen altijd voor hem klaar staan. Dit onvoorwaardelijke gevoel van geborgenheid wil Wolfie via deze nieuwe song aan het publiek tonen. Wolf Kuik die schuilgaat achter Wolfie vertelt het verhaal van hem en hoe hij het patroon doorbreekt door eindeloos gemotiveerd te blijven dat het heem weer zal lukken om er weer te staan.

Veel verder wegzakken kan bijna niet meer, want het is een onderdeel van het werk waar de Nederlandstalige hiphopper mee bezig is. Dat verhaal wat hij vertelt moet uiteindelijk samenkomen op de EP Omhoog die nog in het verschiet ligt. Van de nieuwe single is een clip gemaakt (zie hieronder).