Meedeinen op de frequentie van Nevin Meedeinen op de frequentie van Nevin

Half Centaur speelde in het voorprogramma deze avond. Een band bestaande uit drie muzikanten: frontman Daan zingt, is gitarist en speelt toetsen; Tim zorgt voor de elektrische sounds op de synthesizer en is gitarist; en Jitse begeleidt de band op drums. Met zijn drieën creëren ze een geluid alsof ze met veel meer man op het podium staan. De muziek is niet goed in een hokje te plaatsen. Het is elektronisch en heeft tegelijkertijd een punk gehalte. Rock, elektronische muziek en gevoelige teksten weet de band op een eigen wijze samen te brengen. De nummers gaan over zowel persoonlijke verhalen als geëngageerde thema’s, over disbalans in de liefde en wereldproblemen die de zanger aangrijpen. Daan, de frontman, gaat helemaal op in zijn eigen geschreven muziek. Naast de gevoelige teksten deelt hij deze emoties ook met zijn lichaam. Voorovergebogen en met gesloten ogen beweegt zijn lichaam mee op het ritme van de muziek. Er wordt aandachtig geluisterd naar de songs van Half Centaur, terwijl de zaal langzaam volloopt met nog meer publiek. 

Nevin laat het eerste nummer van haar nieuwe EP ‘VIE’ deels aan het publiek horen zonder aanwezige band. Alleen een video speelt zich af waarin vage snapshots van een kamer elkaar afwisselen. Flitsende beelden zijn overgoten met een kleurrijke filter. Ze tonen muren met foto’s en tekeningen, er is een kamerplant te zien en een shot van een hanglamp. Als voorbereiding op het optreden wordt de aandacht van het publiek getrokken door de mysterieuze sounds en niet te plaatsen beelden. Wanneer de aandacht is getrokken betreedt de band het podium.

Het intro stopt, een kwart seconde is het stil, en dan beginnen ze te spelen. Nevin, zang en toetsen, wordt begeleidt door toetsenist Kiki, Max op gitaar, Sven op basgitaar en drummer Timo. De warme stem van Nevin en de melodieuze klanken van de band omarmen het publiek met melancholie. Het nummer Age of Regret is traag en zet de trance van het intro perfect voort. Op de projectie tonen zich nu ook rijdende treinen en voorbijgaande huizen. Iedereen in de zaal is opgenomen in de sferen van de muziek, en luistert aandachtig naar het eerste nummer. Ze worden ondergedompeld in een verhaal van spijt, zonder dat het narratief zich heel duidelijk openbaart: het komt direct via de zintuigen binnen. 

Nevin toont duidelijk wat haar stijl is. De sferische elementen komen overal in terug. Ze speelden een cover Don’t You Want Me van The Human League vertraagd en overgoten met duistere klanken. Het nummer krijgt een totaal nieuwe vorm die ze tevens net zo dansbaar weten te houden als het origineel. Waar het publiek eerst nog wat rustig was, verkerend in de melancholie van de voorgaande nummers, beginnen nu steeds meer mensen te dansen op de muziek. De band zorgt ervoor dat deze beweging zich voortzet. In de nummers die volgen krijgt de bas meer groove en worden de drums opgewekter. Tegelijkertijd nemen de gitaar en synths je nog dieper mee in de wereld die ze al hadden gecreëerd gedurende het hele optreden. Als overkoepelend element in alle nummers dragen de synths en gitaar de sfeer, en zorgt het ritme van de bas en drums ervoor dat het publiek meedeint op de frequentie van Nevin.

Nevin heeft het publiek deze avond alles laten voelen. Van verdriet, naar verlangen en hoop, tot vreugde en blijdschap. Dansbare opgewekte mensen, die bij eenzelfde nummer hun aansteker of zaklampje van de telefoon in de lucht houden, omschrijven precies wat de nieuwe muziek van Nevin is.

'VIE', afkomstig van het Engelse “to vie with” betekent in competitie zijn met. De EP is een resultaat van een strijd met zichzelf: “De zoektocht naar acceptatie binnen ingetogen confrontatie.” Het is een persoonlijk verhaal dat oprecht verteld wordt door de muziek. Een reis van gevoelens, allen op één EP.