Belle and the Beats toont veelzijdigheid zonder samenhang te verliezen Belle and the Beats toont veelzijdigheid zonder samenhang te verliezen

Debuut-cd ‘Qetesh’ - vernoemd naar de Egyptische godin van liefde en seksueel genot - is al ruim een maand te beluisteren als de groep op zaterdagavond 11 juni in Melkweg staat. Belle is logischerwijs enthousiast over het uitkomen van de plaat en deelt met het publiek de soms moeizame weg daarnaartoe. Zulke openhartige monologen houdt ze meermaals; een tip van haar zus, vertelt ze, die haar aanraadde wat meer te delen over de totstandkoming van haar nummers.

Toch is het merendeel van de show strak geregisseerd. Belle wordt vrijwel consequent geflankeerd door twee danseressen, met wie ze regelmatig in een goed geoliede choreografie belandt en die op de rustigere momenten met zijn tweeën in de zijlijn een bedaarder vorm dans laten zien. Die choreografie past uitstekend bij de muziek - niet vreemd, want Belle and The Beats is een performance art-groep, die ook graag gebruikmaakt van visuals, al voeren die bij deze show nergens de boventoon. Op sommige momenten is de dans sierlijk en beroerend, op andere venijnig en uitdagend. Nergens leidt het af, het versterkt de show alleen maar.

En dat terwijl Belle met alleen haar stem toch ook al een heel eind zou komen. Die is zijdezacht en zuiver, wanneer ze praat in plaats van zingt trouwens opvallend heser en lager. De groep krijgt op het podium hulp van twee gastartiesten die ook op het album staan: Reazun, die in het Frans mee rapt op ‘Habibi’, en de Israëlische Davidavi Dolev, die te horen is op ‘Make Love or Die’. Aan het begin van het lied is hij door technische mankementjes niet altijd even goed verstaanbaar, maar alsnog blijft het duet - dat dient als afsluiter van de show - overeind staan. Sterker nog, de combinatie van Belles hoge noten en Davidavi’s diepe, onheilspellende stem werkt verrassend goed en levert haast een soort duisterdere versie op van Nick Caves en Kylie Minogues ‘Where the Wild Roses Grow’. (Nóg duisterder, ja.)

Het publiek reageert op de eerste klanten al meteen enthousiast, maar bij ‘Rich B*tch’ - een sassy, up-tempo nummer - klinkt de meest uitbundige reactie. Het nummer wordt gebracht met de zelfverzekerdheid die het nodig heeft, en Belle en haar dansers trekken voor de gelegenheid blazers en zonnebrillen uit de kast. Weer een nieuw facet, en ondanks de props bij dit lied krijgen we nergens het idee dat er een toneelstukje wordt opgevoerd; al deze facetten zijn stukjes Belle die hun plek hebben gekregen in haar kunst. Dat al die elementen zo goed met elkaar kloppen en het nergens rommelig wordt, onderstreept precies die veelzijdigheid waar het album voor staat.