Aan VALENTINO. de ondankbare taak om de avond te openen. Altijd pittig, altijd lastig. Gedurende het eerste nummer staan de muzikanten dan nog een beetje aftastend op het podium. Als de band eenmaal wat comfortabeler lijkt te worden, komt de act ook meer los. Helaas is de band tijdens de voorrondes een toetsenist kwijtgeraakt, en dat heeft ook zijn weerslag in de muziek. VALENTINO. mist het rauwe randje wat ze in de voorrondes zo uniek maakte.
Afgelopen vrijdag 15 november was het tijd voor de finale van de Amsterdamse Popprijs 2019. Zes verschillende acts namen het tegen elkaar op in een afgeladen Melkweg, en streden om de felbegeerde eerste plek in deze Amsterdamse battle of the bands. Het was een verrassende avond met een onverwachte winnaar, maar vooral met ontzettend veel goede muziek.
Schouder aan schouder in de Melkweg
Daarna was het de beurt aan de heren van MOLLY. De band kwam pas in het begin 2019 bij elkaar, maar staat nu al in de finale van de Amsterdamse Popprijs. Wanneer de muzikanten beginnen te spelen, is direct duidelijk waarom: de catchy liedjes, die duidelijk zijn beïnvloed door de jaren '60, liggen lekker in het gehoor. Ze missen echter wel een beetje peper en zout. Desondanks weet de band met veel enthousiasme en een opvallend lekkere ritmesectie het publiek gedurende de twintig minuten lange set te betoveren.
Na een korte ombouwsessie is het tijd voor Minor Citizen. Pure alternative rock zoals we die kennen uit de jaren '90. Denk Foo Fighters met een vleugje Korn. Het is een geluid wat je niet vaak meer hoort. Direct is duidelijk dat deze band niet vies is van een beetje hard werken. Ondanks het ongebreidelde enthousiasme zijn de songs nog niet echt overtuigend, maar er staan drie topmuzikanten met grote potentie.
De tweede helft
Dan is het aan Ben Forte en zijn danssokken. De one-man band met z’n loopstation. Het begin van de show wordt geplaagd door technische problemen en rondzingende microfoons. Het publiek lijkt wat ongeduldig te worden, maar na een tweetal valse starten lijkt alles te werken en begint hij een beat te bouwen. Helaas kan de beste man zichzelf niet goed horen. Hij probeert een koortje, maar dat klinkt net een beetje vals. Tijdens zijn ballad over verlies bewijst Ben Forte gelukkig dat hij wel degelijk kan zingen. Hij speelt met de dynamiek en bouwt zijn nummers ontzettend goed op. Desondanks heeft hij het publiek niet mee en is er voortdurend geroezemoes in de zaal.
Gutnic & The Galaxy was misschien wel de grootste verrassing van de avond. Al tijdens het soundchecken wordt duidelijk dat de band een schare fans heeft meegenomen. Het publiek begint dan ook luid te schreeuwen wanneer de band opkomt. De catchy, funky pop songs doen denken aan Prince. Gutnic is een fantastische zanger die het hele optreden lang sterke, technische staaltjes zangkunst laat horen. Ook de rest van de bandleden weten zich te bewijzen en de ritmesectie is retestrak. Het is duidelijk dat dit goed geoefende muzikanten zijn.
Tot slot is het de beurt aan La Nique. Deze band maakt echte liedjes. Liedjes zoals we ze kennen van Bruce Springsteen en Mumford & Sons. Het zijn meeslepende folk songs waar goed over nagedacht is. Het totaalplaatje klopt en de muziek kan zo op de radio gedraaid worden. De blazers, die de act speciaal voor de finale heeft ingezet, zijn een uitstekende toevoeging aan het al bonte gezelschap. Ook het inmiddels goed opgewarmde publiek is duidelijk gecharmeerd van deze slotact.
Amsterdam is rijk aan ontzettend goede muzikanten, dat is wel duidelijk geworden deze avond. In de Melkweg stonden uitstekende en hardwerkende bands waar we als Amsterdammers trots op mogen zijn. Ondanks dat de acts stuk voor stuk winnaars zijn, kwam na twintig minuten overleg van de juryleden het verlossende woord. Ben Forte wist met zijn creatieve eenmansband en inventieve hiphop niet de harten van het publiek te veroveren, maar wel die van de jury. Het was een vette avond met vette bands, en wij zijn alweer benieuwd naar wat er volgend jaar op de bühne staat tijdens de finale van de Amsterdamse Popprijs 2020.