Het is zaterdagnacht één uur in de grote zaal van Patronaat, waar de Stad Als Podium aan het nachtprogramma begint. De spanning bouwt op als de drie leden van Battles zich op het podium installeren. Hoewel Racoon als publiekstrekker op de flyer staat – wat niet heel vreemd is voor een Nederlands festival – hadden deze New Yorkers dat net zo goed kunnen zijn. Al sinds 2002 bezig, en per vorig jaar zonder Tyondai Braxton, weten de mannen zichtbaar wat ze doen en waarvoor ze komen. Hoewel boze tongen anders beweerden, staat Battles ook zonder de zoon van avantgarde jazzvirtuoos Anthony Braxton als een huis.

Ingetogen bouwen de bandleden de intro op totdat drummer John Stanier inzet, zich met volle overgave op zijn drumkit stort, en met zijn constante scherpe snaregeluid de andere leden met zich meetrekt. Zijn inmiddels tot handelsmerk verworden metershoog staande crashbekken voegt net wat extra toe aan de show. Helaas klinkt Williams’ synthesizer bovenop de bombast al gauw erg schel, waardoor het zeker voor de oordoplozen onder ons moeilijk luisteren is. Multitasken kan-ie wel: gitaar, synth, en een even hoog als de crash opgeschroefde cowbell, niets is te gek voor Williams om tegelijkertijd te beroeren.

De mannen werken hard, Stanier zit verbeten achter zijn drumkit, maar de feel met het publiek lijkt te ontbreken. De nummers lopen naadloos in elkaar over, waardoor de muziek één grote lijn vormt, maar wat tevens zorgt voor het ontbreken van een zekere vorm van diversiteit. En wanneer ze het publiek eenmaal ‘hebben’ raken ze het net zo gauw weer kwijt. Bij de opnames voor het Parijse Blogothèque zeiden de mannen nog: ‘You know, we never play live without an audience like this. We need the excitement...’ In Haarlem zochten ze deze opwinding, maar vonden het niet in het publiek, dus moesten ze het zelf creëeren. En niets is moeilijker dan dat. Zelfs de goedbedoelde woorden – we are hoteldebotel with you – lijkt de band met de aanwezigen in de zaal niet de kunnen versterken.

De show is er, met Gary Numan, Kazu Makino en Yamantaka Eye als vocalisten op schermen geprojecteerd, en de muziek is, hoewel omschreven als experimentele en post-progressive mathrock, eigenlijk verrassend toegankelijk. Battles is vet, Battles is goed, maar afgaande op deze performance misschien op plaat nog wel het best.