Alleen is ook maar alleen, moet Mark Hoogland alias ManicM gedacht hebben. En dus riep hij zo ongeveer half muzikaal Alkmaar bij zich om hem bij te staan op zijn tweede solo-album. Een briljante zet. The Wrong Side Of The Fence is een erg rijke en genre-overstijgende plaat geworden. Vergeleken met debuut SlowMotionAdversity is het nieuwe album vooral veel muzikaler. De duistere beats van ManicM vormen een kille basis die verrassend mooi samengaat met het warmere geluid van meer traditionele instrumenten als gitaar, tamboerijn en keyboard. Aangevuld met afwisselend zang en spoken word ontstaat zoiets als wat ManicM zelf computerblues noemt. Het is een genre dat zich uitstekend blijkt te lenen voor muzikale samenwerkingen. Een mooi voorbeeld is het aanstekelijke Deleted Scenes, dat naar grote hoogte wordt gestuwd door de doorleefde stem van Nelis Hoogers, frontman van de Alkmaarse band Abe Diddy & The Krautboys. Of Hank, waarin een voordracht van de Amerikaanse schrijver Charles Bukowski halverwege wordt aangevuld met een sfeervolle gitaarsolo van Maarten Appel (A Day’s Work). Opvallend is ook het uptempo Doing Time, een licht-absurdistische maar zeer aanstekelijke samenzwering tussen ManicM en Monsieur Plastique. Naarmate de plaat vordert, gaat de Alkmaarse solo-artiest meer zijn eigen weg en wordt de sfeer onheilspellender. De duistere kant van ManicM krijgt op The Wrong Side Of The Fence dan toch nog de overhand. Wat het album echter kleur geeft zijn de muzikale samenzweringen in deel één. ManicM loodst blues de 21e eeuw in door traditionele elementen toe te voegen aan zijn eigenhandig gelegde elektronische ondergrond. Nu maar hopen dat hij zijn vrienden goed onderhoudt. Cd-recensie: ManicM - The Wrong Side Of The Fence (U-Lit Records)