Alkmaar en muziek. Dat is onlosmakelijk met elkaar verbonden. Onnoemlijk veel bands en artiesten komen uit Alkmaar, weekenden lang schalt er van alles over onze pleinen en rondom de pophuizen was de strijd onlangs heviger dan ooit. Kortom, veel spanning, veel te vertellen, veel te beleven en veel te zien. Ik heb duidelijk het verkeerde beroep gekozen. Als docente Nederlands aan een scholengemeenschap in Alkmaar zit ik al maanden te broeden op een literaire wandeling. Klinkt te suf, ik weet het, maar het is te leuk. Het is de bedoeling dat mijn eindexamenleerlingen de wandeling organiseren. Eén probleem: op literair gebied is er in Alkmaar praktisch niets te beleven. Spanning? Weinig. Veel te vertellen? Nog minder. Veel te beleven? Ook niet. Veel te zien? Nouja, een borstbeeld. Dat is zo’n beetje alles… En de boeken die uitgegeven worden over literair Alkmaar bedoelen het ook vast goed, maar heftiger dan Bosboom-Toussaint en Zwagerman kan ik ze niet vinden. Had ik maar muziek gegeven. Dan hadden we er een wandelvierdaagse van kunnen maken. Langs de fundering van Parkhof, via Zomer op het Plein richting het gebouw aan de Breedstraat dat nog geen naam heeft, maar Atlantis heette maar zo niet meer mag worden genoemd. Misschien wandelen we nog even langs het geboortehuis van Marco en treffen we Bertje op de Langestraat. Soms lig ik er ’s nachts wakker van. Als Neerlandicus wil je de jeugd van Alkmaar toch de nodige literaire bagage meegeven. Daar wordt toch al zo veel over geklaagd. Maar als redacteur van 3VOOR12/Noord-Holland voel ik me ook verplicht iets te doen aan de regionale muzikale bagage. En als het om Alkmaar gaat neig ik eerlijk gezegd toch iets meer naar de muziek. Misschien moest ik toch maar eens van mijn geloof afstappen. Hou de krant in de gaten, zou ik zeggen. Wellicht dat er zomaar ineens een aankondiging van een muzikale wandeling door Alkmaar in staat. Of zelfs een boek. Van Borsato tot Bertje Doperwtje.