Er verschijnt een uitgelaten figuur in een te strak overhemd op het podium. Ik begin me net af te vragen waar de band blijft als een gillende menigte zich op weg naar het podium begeeft. Een zanger slappe teksten zingt op melodieën die niet veel moeilijker zijn dan een gemiddeld kinderliedje zorgt voor de euforie. Nee, dit is niet mijn muzikale nachtmerrie maar écht gebeurd. In het Geestmerambacht bij de eerste editie van 'Sterren van Hollandia'. Hollandse muziek is niet mijn ding, maar ik kan er mee leven. Echter niet als minimaal getalenteerde artiesten zonder band, maar mét onderbroekhumor vijfduizend man compleet uit hun dak laten gaan. Dan komt de pure popliefhebber in mezelf naar boven en schaam ik me voor de smaak van een groot deel van mijn eigen volk. Maar wie is er hier nou gek geworden, de artiesten of het publiek? Beetje lollig doen op het podium, na afloop gezellig een biertje drinken met je lotgenoten en daarna met een goedgevulde portemonnee huiswaarts keren. Wie wil dat nou niet? Ook het publiek kan ik weinig kwalijk nemen. Men neemt aan dat de basis voor je muzieksmaak bepaald wordt door de omgeving waarin je opgroeit. In mijn jeugd waren de platen van Yes en Supertramp altijd binnen handbereik. 'Echte muziek', gemaakt met hartstocht en verstand. Gelukkig, want met wat minder muzikaal bewuste ouders was ik nu wellicht ook slachtoffer geworden van het allesvernietigende commerciële muziekcircus. Het zijn namelijk niet alleen 'de Sterren van Hollandia', ook in andere genres verdienen slimme producers bakken geld met onverantwoorde 'weggooipop'. Hoe lang kunnen door mij zeer gewaardeerde acts als Radiohead nog stadions vol spelen? Zoals al vaak op deze pagina geschreven is, komen ook beginnende bands steeds minder aan de bak. Maar de strijd is nog niet verloren. Poppodium Alkmaar maakte een hoopvolle start en in Buk Buk spelen er deze maand enkel topacts. Er is nog hoop.