Behalve Nederland heeft ook België een band die strak in pak en strop optreedt. Wie echter brave britpop verwacht, komt bedrogen uit. Triggerfinger speelt zompige, bluesy, vuige, loeistrakke, geile, stoner, garage, jaren '70 rock ’n roll, en dat zonder te klinken als een achterhaalde oude lullenband. Maar laten we bij het voorprogramma beginnen. Skip Intro is de band die in de Waerdse Tempel het lef heeft om te openen voor het hoofdprogramma met live-reputatie. Het is een stevige rockband met U2, Danko Jones en nog zo wat duidelijke invloeden. De cover van Led Zeppelin's Rock 'n Roll bleef redelijk overeind bij de uitvoering door dit trio. Toch kregen ze het publiek niet mee, het meezingmomentje werkte (zoals wel vaker in Noord-Holland) niet. Hoewel je het zeker geen slechte band kan noemen had het grootste deel van het publiek na een tijdje zoiets van: “Skip Intro, inderdaad, nu graag”. Het was tijd voor het hoofdprogramma, dat Skip Intro vrijwel meteen uit ieders geheugen speelde. Triggerfinger is één van die bands die begrijpt dat stevige rock ook heel sexy kan zijn. Wellicht dat dat ook verklaart waarom de Belgische formatie wel vergeleken wordt met Queens of the Stone Age. Hoewel dat ook goed kan liggen aan drummer Mario Goossens die niet onderdoet voor de diverse drummers waar Queens of the Stone Age mee heeft gespeeld. Misschien zit hij zelfs wel op het niveau van Dave Grohl. Dat hij niet voor niets een veel gevraagd studiodrummer is werd deze avond volledig duidelijk. Hij speelde strak, hard, subtiel als het moest, haalde heel onopvallend verdomd ingewikkelde dingen uit en had er ook nog duidelijk heel veel plezier in. Monsieur Paul (a.k.a. Paul van Bruystegem, a.k.a. Lange Polle) is eigenlijk gitarist, maar binnen Triggerfinger de man van de groovende, vaak lekker smerige bas. Eén van de redenen dat je behalve veel knikkende hoofden ook zeer regelmatig wiegende heupen zag, waaronder die van zanger/gitarist Ruben Block. Die had een fijn rijtje gitaren mee, waaronder een Flying V en een Gretsch (hollow body) gitaar. Die laatste onder andere gesigneerd door Poison Ivy (The Cramps) en Dick Dale. Gezegd kan worden dat hij niet veel voor zijn helden onderdoet, de man kan verdomd lekker spelen. Hij kan een lekkere riff neerzetten en ook fijn soleren. Daarnaast heeft Ruben Block een prettige beetje hese, beetje schorre, zwoele stem, waarmee hij ook lekker kan uithalen. Ook bij zijn praatjes tussendoor droop de zwoelheid er vanaf. Gelukkig vermengd met een hoop humor, wat het leuk hield. Triggerfinger is zo’n trio waarvan de som meer is dan de delen. Na een uurtje was het alweer tijd voor de gelukkig uitgebreide toegift. Bestaande uit een laidback haciënda-, country-, “met een cocktail op de veranda”- uitvoering van het al eerder gespeelde Soon. Een heerlijke ruige versie van Duffy’s Mercy, die ze voor het eerst speelden. Afsluiter was Creedence Clearwater Revival's Commotion, een nummer dat ook op hun eerste album staat. Daarmee kwam er te snel een einde aan een erg lekker optreden. Gezien: Triggerfinger, Skip Intro Waerdse Tempel, Heerhugowaard, 17 oktober 2008