De stoner- of desert-rock gaat alweer een tijdje mee zo langzamerhand. Heel vernieuwend kan je het ook niet meer noemen, maar de naam Brant Bjork weet de kleine zaal van het Patronaat goed te vullen, en terecht. Voorprogramma The Liszt is vernoemd naar de Hongaarse componist Franz Liszt, maar daar houdt meteen elke connectie met klassieke muziek op. Het is vooral een muur van geluid die de band neerzet, een muur waartegen het lekker leunen is. Met drie gitaristen, een bassist, een drummer en een man met toetsen en knopjes heb je dat natuurlijk al snel. Opvallend was dat de gitarist met het death metal t-shirt ook de metal-solo’s deed. Doordat hij qua volume niet opvallend in de mix zat deed dat geen afbreuk aan de lekkere loodzware riffs, maar gaf hij er een speels randje aan. Zanger/gitarist Brant Bjork was de eerste drummer van Kyuss en van Fu Manchu. Hetgeen verklaard waarom hij een verdomd fijne drummer mee had, door Bjork aangekondigd als “the italian stallion Giampaolo Farnedi”. Zijn steeds weer wegschuivende basedrum was waarschijnlijk de oorzaak dat Bjork de nummers niet liet uitmonden in lange jams. Brant Bjork was duidelijk de bandleider en degene die aangaf wat er ging gebeuren. De knikjes tussen hem en de Nederlandse gitarist Maximo Radings gaven aan wanneer Max even los mocht gaan. Bassist Dylan Roche, je zou hem bijna vergeten, stond een beetje ineengedoken naast zijn versterker alleen maar naar de drummer te kijken. Zijn basloopjes waren echter niet te versmaden, en vormden een groot aandeel in de muziek. Aan het eind van het voorstel-rondje zei Bjork: “I call them the bros, and you should too”. Wie bij de geschiedenis van Brant Bjork meteen denkt: “oh, stonerrock dus” heeft het niet helemaal mis. Er zit een flinke scheut stoner in wat de band doet, maar dan vooral met een hele laidback groove, en invloeden vanuit een heel breed muzikaal spectrum. Bjork zat duidelijk lekker in zijn vel deze avond. Een jong meisje (of jongetje, jaar of 10) op de rand van het podium kreeg een vertederde glimlach en er was regelmatig een glimlach voor de bandleden. Het publiek kreeg ook af en toe een brede grijns vooral als dat publiek liet merken een intro te herkennen of er flink wat knikkende hoofden te zien waren. Ook gitarist Max Radings had regelmatig een glimlach voor bekenden in de zaal. Brant Bjork is een relaxte gast die een goede band om zich heen heeft verzameld, en een erg fijn optreden weet te geven. Gezien: Brant Bjork Patronaat (kleine zaal), Haarlem, 4 oktober 2008