Ze keek me een beetje wanhopig aan: ”Ga jij zo naar Parkhof?” Inderdaad na een overleg in Atlantis zou ik daar heen gaan, maar lopend. Daar had zij niets aan en haar bandleden dus ook niet. De bassiste van Dirty Choclate Pants was de wanhoop nog niet nabij, maar erg gelukkig keek ze ook niet. Jonge bands die hun plekje in de popwereld zoeken en vaak met meerdere bands op één avond staan geboekt. Het beschikbaar stellen van een drumstel is dan eigenlijk vanzelfsprekend. Dit keer niet, vlak voor het optreden liet de andere band weten (ik noem geen naam, want die ben ik kwijt) dat het drumstel van de vader van de drummer toch wel erg heilig was en daardoor niet door anderen bespeelbaar. Als band wordt je dan gelijk even op de proef gesteld. Ben je stressbestendig en kan je oplossingsgericht denken? Dirty Chocolate Pants heeft die proef doorstaan. Goed, ik was lopend veel eerder in Parkhof, maar ze hadden ondertussen wel een auto geregeld en de drumspullen konden niet veel later worden ingeladen. Het ging er opvallend relaxed aan toe. Geen moeilijke gezichten, maar ontspannen kletsen met een biertje in de hand. De laatste tijd heb ik veel meer plezier in het bekijken van dit soort beginnende bands en daarmee een steeds grotere hekel aan volgroeide bands met een geforceerde imago. Als bands hun eigen imago te serieus gaan nemen, werkt het bij mij averechts. Soms is het gewoon lachwekkend en dat is dan vaak net weer niet de bedoeling. Nu weet ik wèl namen, maar noem ik ze niet. De lijst is voor deze column te lang en als ik een band vergeet, word ik scheef aangekeken. Ik heb alleen nog geen flauw idee wat voor muziek Dirty Chocolate Pants speelt, hoe goed ze zijn en wat hun uitstraling is als ze op het podium staan. Afgaand op wat ik die donderdagavond in Atlantis en Parkhof heb geobserveerd, zit het met die uitstraling wel goed. Ik ga ze vast zien in de nabije toekomst en hoop dat ze nooit op mijn lijstje van 'fake image bands' terecht komen.