Onlangs had ik toevallig twee muziekvoorstellingen achter elkaar in theater De Vest. Toevallig, omdat ik in het begin gewoon maar van alles heb proberen te bestellen, zonder te kijken wanneer het was. De eerste was het duo Acda & De Munnik. Twee rasmuzikanten, die ook nog eens droog uit de hoek kunnen komen (Thomas Acda dan). Hun eerste cd samen is nog altijd een van de beste Nederlandstalige cd's ooit. Ik had ze nog nooit gezien en was dus erg blij met de mogelijkheid om ze in Alkmaar in een try out te bekijken. En het was leuk, vooral door de grappige stukjes van Thomas. Maar soms was het saai en langdradig. En dat lag vooral aan de muziek. Het lijkt alsof de mannen steeds meer op de automatische piloot werken. Misschien komt dat vooral door die ene onbegrijpelijke hit uit de zomer van 1998. Pogen ze sindsdien met nog een onbegrijpelijker nummer te scoren. Vlak na Acda & De Munnik ging ik in de kleine zaal naar Mondo Leone. Ik kende de band eigenlijk maar vaag van een paar nummers. Wist ook helemaal niet dat het eigenlijk maar één man was: de Limburgse Utrechter Leon Giesen. Ook dit bleek een try out te zijn van zijn nieuwe voorstelling. Net als bij zijn beroemde collega's zat er nog weinig lijn in het verhaal. Maar het was zo ontwapenend en grappig. Knutselrocker noemt het kale mannetje zichzelf. De voormalig bassist van Toontje Lager speelt onder leuke en originele filmbeelden Nederlandstalige liedjes en vertelt verhalen. Over de zanger van Thin Lizzy, over het Hendrix huisje ergens in het land van Maas en Waal, over de derde man op de maan, over het verband tussen dansen en seks. Over zijn dochtertje, zijn buurvrouw, over het leven. Leon signeerde na afloop op het toneel zelf de cd's. Het publiek pakte maar al te graag de buidel. Dat is ook Giesens zijn missie, want hij komt zelfs een gratis privéoptreden geven als je minimaal dertig cd's afneemt. Ik hoop dat de knutselrocker dat nog lang kan blijven doen. Want alsjeblieft Leon, scoor geen hit. Blijf oprecht, blijf begrijpelijk, zonder automatische piloot.