Wat oorspronkelijk zo'n beetje het begin van de Popweek zou moeten inluiden, is nu het midden van de Popmaand geworden. Duidelijk is dat afgelopen donderdagavond en deze vrijdagavond tot een van de zwaartepunten van de Popmaand gerekend mogen worden. In Atlantis speelt Fill, inmiddels een band met een stevige basis en solide zang. Nauwelijks up-tempo nummers en een bescheiden uitstraling. Toch weten deze muzikanten het voorcafé van Atlantis goed te vullen. Het publiek staat rustig te kijken, te praten en te luisteren, zonder storend aanwezig te zijn. Dat het er in Parkhof iets ruiger aan toe gaat, zal niemand vreemd in de oren klinken. Toch behoort deze avond naar de normen van Parkhof tot de categorie rustig. Althans, wat de muziek betreft, want qua publiek is het wel gezellig druk. De Legio Regio van vanavond wordt gekenmerkt door groei. Bands als Stark en Steed die steeds completer gaan klinken. Het verschil met pakweg een jaar geleden is toch wel groot aan het worden. Maar het boeken van vooruitgang wordt vanaf nu steeds moeilijker, hoewel er nog steeds enkele punten bestaan waarop verbetering mogelijk is. De zachtmoedige, maar strak gespeelde britpop van Steed ontbeert nog een echt eigen karakter en verrassingselementen. Als Hollandse jongen mag je af en toe ook best even los gaan, ook al speel je britpop. Stark toont meer emotie en toewijding, maar heeft daar ook nog moeite mee. De rock die dit vijftal produceert, ligt ergens tussen de grunge en garagerock. Bij vlagen gaat het richting de emo en zijn de solo's blues georiënteerd. Het is jammer dat de band aan het einde van de set de energie en dynamiek van het begin een beetje kwijt is. Maar de basis is goed en strak. Dat T.IF.T ook op deze avond in Parkhof van zich laat horen zal voor de één een aangename verrassing zijn en voor de ander een mooi moment om even te roken en bij te kletsen in het café. De goed verzorgde en degelijk gecomponeerde indierock is lekker om naar te luisteren. De muzikale basis is ronduit goed. Toch ontbreekt het nog aan voldoende nummers om een langer optreden goed te dragen. Hierdoor is de benodigde intensiteit in de set niet aanwezig. De intensiteit die bij nummers als Clever Enough To Be... en Just A Routine wel duidelijk aanwezig is. Het is hoopvol uitkijken naar de toekomst van T.IF.T. Onze regionale bands krijgen vervolgens een lesje in podiumpresentatie, energie en dynamiek van het Britse Pronghorn. De speedfolk/cowpunk met zigeunerinvloeden laat de zaal springen en genieten. Het overvolle podium met zelfs twee bassisten (contrabas en elektrische bas) is eigenlijk te klein, waardoor de band niet eens vol overgave tekeer kan gaan. Ondanks de veelheid aan instrumenten klinkt de muziek verrassend strak en als één geheel. Het is opvallend dat juist de drummer het meeste moeite met het tempo heeft en bij een enkel nummer er even behoorlijk achteraan hobbelt. Een professionele band als Pronghorn lost dat snel en bijna onmerkbaar op, zodat het uiteindelijk niet echt stoort. De muzikanten maken er hoe dan ook een feestje van. Zelfs het gezin komt op de tweede plaats. Vlak voor het einde van de show verlaat de violiste het podium met de kinderwagen die backstage staat. Gehuil van de zuigeling is niet te horen, maar het is vast tijd voor verse melk. Gezien: Pronghorn, T.IF.T, Steed, Stark Parkhof, Alkmaar, 21 maart 2008