De mooiste opdracht die ik ooit op de middelbare school heb gekregen, was het maken van een Engelse luistertoets: Print een songtekst, verwijder een aantal woorden, draai het nummer en laat de klas de ontbrekende woorden invullen. Mijn keuze was snel gemaakt: het hardste en meest onverstaanbare nummer van Metallica! Na een rustige intro, knalde de snoeiharde riff door het klaslokaal. Lang duurde het niet, de lerares trok de stekker eruit en riep: ’Ben je soms gek geworden? Dat is geen muziek, die idioten rammen maar wat!” Tegenwoordig luister ik nog zelden naar Metallica en is mijn muzieksmaak sterk uitgebreid. Met vooroordelen en misvattingen over muziek, heb ik nog regelmatig te maken. Als liefhebber, maar ook als muzikant en popjournalist. Vroeger probeerde ik mensen nog uit te leggen hoe goed sommige metal in elkaar zit. Onbegonnen werk. Nog moeilijker is het soms om te vertellen dat je muziek maakt voor je plezier en niet voor het geld. Als journalist voor een regionaal dagblad, probeer ik het talent van lokale bands onder de aandacht te brengen. Onlangs vertelde ik een kennis dat ik die avond naar de cd-presentatie van iLeum in Atlantis zou gaan. Omdat hij ze niet kende, ging hij er vanuit dat iLeum wel een ’amateuristisch bandje’ zou zijn. Dat dit bandje toevallig wel heel goed kan spelen, interesseerde hem niet! Dan vraag ik me af of het nog wel zin heeft om over regionale popmuziek te schrijven als mensen er een dergelijk kortzichtig beeld over hebben. Laatst werd ik zelf ook eens met mijn ’lange haren’ op de feiten gedrukt. DJ’s heb ik nooit tot muzikanten gerekend. Plaatjes mixen is geen muziek maken, vond ik. Totdat ik laatst zelf twee plaatjes met elkaar gelijk probeerde te zetten. Daar komt een ritmegevoel bij kijken! Daar had ik me akelig in vergist. Het zal wel menselijk zijn, vooroordelen hebben.