Nederland staat op z’n kop. Noord-Holland, Alkmaar; overal staat alles in het teken van Oranje. Het EK is begonnen, dus er is saamhorigheid. Een kracht dat voetbal en muziek gemeen hebben: het brengt een ’wij-gevoel’ in de mens naar boven. Samen zijn we sterk, samen zijn we fan. En wat doen we het goed! Italië kreeg een venijnige knauw, Frankrijk een genadeloze klap en Roemenië een subtiele duw. Maar wat voor muziek draai je daarbij? Even hoor je dan geen pop-, rock- en funkmuziek uit de café’s dreunen. Dance al net zo min. Het heeft iets van carnaval. Een feestelijke Oranjeparade van alle nummers, die de afgelopen jaren over het Nederlandse voetbalteam zijn gemaakt, komt voorbij. De liedjes worden afgewisseld met feestkrakers, die dezelfde gemoedstoestand teweegbrengen. En iedereen brult mee alsof het de beste muziek is, die ze in jaren gehoord hebben. Uiteraard zijn wij ’the Champion’. Ik doe het ook. En ik praat het goed met het excuus dat ik twaalf jaar gevoetbald heb. Voetbal brengt naastenliefde. Voor een keer erger ik me niet aan de stompzinnige teksten, simpele deuntjes en schlagerachtige taferelen. Ik vraag me zelfs af hoe zo’n voetbaltoernooi zou zijn zonder al die muziek. Zolang Oranje een WK of EK speelt is ineens iedereen voetbalfan. Willen we plots niet met z’n allen voor de buis staan, compleet in oranje gehuld? Staan we niet het liefst gezamenlijk met een biertje in de kroeg te juichen en te ’bondscoachen’? Hoe zouden we anders, dan met de diepdroevige weemoed van André Hazes, onze verdriet moeten verdrinken na een nederlaag? En hoe kunnen we een overwinning beter vieren dan met een feestnummer van de Toppers of Wolter Kroes? Het is muziek voor speciale gelegenheden, zeg maar. Na het EK-gedruis klinkt het voor geen meter. Tegen die tijd gaan we weer terug naar popzalen, waar de beeldschermen inmiddels zullen zijn verruild voor talentvolle muzikanten. Oranje boven!