Dit jaar viert Artquake Open Air haar tiende verjaardag. Ter gelegenheid hiervan is het festival voor het eerst in de geschiedenis gratis toegankelijk. Om het extra speciaal te maken zijn enkele favorieten uit het verleden opnieuw uitgenodigd en is er tevens veel aandacht voor nieuw talent. Het is het begin van de middag en de eerste festivalgangers beginnen het terrein op te druppelen. Op het hoofdpodium staat inmiddels Kunstbendewinnaar Unkle Frankle te spelen. Tegen de dranghekken staan een paar fanatieke fans, maar verder is het angstaanjagend rustig. Dit ligt zeker niet aan de muziek, want Unkle Frankle maakt best leuke, zwaar op britpop geïnspireerde muziek. Voor de fans van de hardere regionen van de rockmuziek is het tweede podium een uitkomst. Eén van de eerste bands in deze tent is Ethereal. De jongens komen uit regio Haarlem en brengen muziek met Scandinavische melodieën en een Amerikaanse houding. Met volle overtuiging brengt de driejarige groep de nummers en ze zijn vooral trots op hun demo. Wanneer ze van het podium verdwijnen laten ze een goed gevoel achter. De herrie houdt stand wanneer Samaritan het podium opklimt. De groep was even twee jaar uit het zicht, maar is momenteel weer helemaal terug in het circuit. Tot bloedens aan toe gaan het publiek los op de keiharde metalcore. Even eerder stond de kersverse band Jerry’s Toy Army op het hoofdpodium. De band heeft nog maar net zijn eerste demo uitgebracht, maar klinkt nu al veelbelovend. Luchtige popliedjes met een licht emorandje, sterk ingekleurd met electronica. Nog een band die wellicht hoge ogen gaat gooien is Purple Panic. De band speelt soulvolle pop inclusief Hammond orgel en krachtige zanger. Klein puntje van kritiek: door de overdreven performance van de zanger komt de rest van de band nogal statisch en saai over. Ruim een jaar geleden zag de band Moke het licht, met dank aan het album Shorland werden ze in één klap bekend. De groep brengt vandaag hun britpop naar Artquake en doet dit zoals we het gewend zijn met veel klasse en stijl. Het is spijtig dat het publiek erg dun bevolkt is en erg kalm blijft. Toch zetten de muzikanten door om er een feest van te maken. Naast de bekende nummers krijgen de aanwezigen tevens Enjoy The Silence van Depeche Mode te horen. Een gewaagde cover die wellicht de nieuwe richting van de band aangeeft? Ter afwisseling van het rockgeweld in de tent is er rond half zes iets totaal anders geprogrammeerd. De vrolijke hoempaskapoppunk van Solid Rocket Boosters zorgt voor een skankende menigte. Jammer genoeg is dit ook meteen de laatste keer dat deze band van zich laat horen. Dit is namelijk het afscheidsconcert van de vijf heren. "Oh oh oh, why is my life so boring?" Het inmiddels overbekende zinnetje uit single Wonderwomen van Leaf zit in de hoofden van iedereen die afgelopen maanden de radio of tv heeft aangehad. Dat dit uitermate geschikte muziek is voor op een festival wordt snel duidelijk. Om het harde programma in de tent af te ronden zijn twee bands van groot kaliber opgetrommeld. Achtereenvolgens spelen Neuk! en Born From Pain een volle tent plat. De avonduurtjes worden ingevuld door bands en DJ’s die het dansen hoog in het vaandel dragen. Opgezwolle, of eigenlijk: Sticks en Rico, geeft al een voorproefje met de typisch Zwolse hiphop waar ze bekend om staan. Wie nog in de tent is blijven hangen wordt verrast door een zowel zinderende als humoristische set van Aux Raus. De twee hebben niet meer dan dertig minuten nodig om de hele tent en het podium op zijn kop te zetten. Voor Drum and bass-liefhebbers is de hulp ingeroepen van Nymfo. Zijn gevarieerde set kan goed op tegen het geweld op het hoofdpodium. Maar het is duidelijk dat het hoofdpodium populair is. Bij Infadels en Goose gaat het volledig los. Infadels heeft net een nieuwe, ijzersterke plaat uit en laat ook hier weer horen dat een mix van pop en electro tot erg mooie feestjes kan leiden. Afsluiter Goose is de kers op de taart. Gezien: Artquake Open Air Haarlemmermeerse Bos, Hoofddorp, 21 juni 2008