De bar valt vanaf de andere kant van de zaal is nét iets te scherp te zien. Een podium, een band, publiek. Eigenlijk heb je het meteen door; er mag hier niet gerookt worden. ,,Hé,’’ zeg ik tegen Annick, ,,er mag hier niet gerookt worden.’’ De bordjes met verboden te roken vallen me nu ook op. Maar ja, wat zou het. Ik rook niet en bovendien is het per 1 juli overal in de horeca verboden. Mij hoor je verder niet. Dan steekt er plots naast ons een man zijn sigaret op. De sfeer van regelovertreding is direct voelbaar. Alsof de politie om de hoek staat. ,,Moeten we ’t even zeggen?’’, stelt Annick voor. Ze lijkt m’n gedachtes te kunnen raden maar we doen niets. Ook omstanders merken de sigaret op. Met één oog de jongen doordringend aankijkend en met de ander wijzend naar het bordje verboden te roken doen ze een poging om hem te wijzen op zijn overtreding. Mensen stoten elkaar even licht aan. Maar niemand zegt iets. Ook de reactie van de barman wordt afgewacht. Er gebeurt helemaal niets. Mijn gedachtes dwalen af tot ik plots merk dat de sigaret weg is. ,,Heeft iemand er wat van gezegd?’’, vraag ik, bang hèt moment gemist te hebben. ,,Nee’’, antwoordt ze, ,,hij was gewoon op.’’ Annick, rokend en evenbeeld van vrouwe Justitia, meldt dat ze even naar de hal gaat waar wel gerookt mag worden. Na vijf minuten komt ze hevig verontwaardigd terug. ,,Er mag hier wel gerookt worden!’’, zo wist de dame van de garderobe haar te vertellen. ,,Het wordt alleen ontmoedigd. Daarom de bordjes en geen asbakken. Maar verder mag er wel gewoon gerookt worden. Je peuk kan op de grond worden gegooid. Mooie boel.’’ Inmiddels is de band waarvoor we komen begonnen met spelen. ,,Zouden zij hier ook niet mogen roken?’’ laat Annick ons vuurtje weer even oplaaien, ,,dat vind ik toch niet passend.’’ Dat rookverbod heeft me toch een tijd bezig gehouden. Een podium, een band, publiek en wolken van rook door de zaal dat is gewoon onlosmakelijk met elkaar verbonden. Dag rook, ik ga je toch een beetje missen.