Fuck Buttons vindt balans tussen noise en dance

Drie experimentele acts in de kleine zaal van het Patronaat

Jochem Boom, ,

Donderdag stond de kleine zaal van het Patronaat in het teken van experiment. Drie totaal verschillende bands, waaronder het hippe Fuck Buttons, vertoonden hun kunsten van noisy electronica tot sfeervolle pop.

Drie experimentele acts in de kleine zaal van het Patronaat

Fuck Buttons is het hipste wat de Engelse electronica/noise-scene momenteel te bieden heeft. Twee jongens gewapend met wat synthesizers, een laptop en een koffer vol electronica zijn de headliner van deze avond. Het genre waar dit duo in opereert is meestal alles behalve toegankelijk. Fuck Buttons geeft echter een eigen draai aan het begrip noise. Hoewel er genoeg stukken zijn die erg abstract klinken, weten de Engelsen door het toevoegen van beats en melodieën de muziek toegankelijker te maken. Het begin van de set is bijvoorbeeld erg melodieus, waardoor het publiek bijna dacht dat de noise nooit zou komen. Dat werd in het volgende nummer meer dan goed gemaakt. Door middel van gelaagde noise, overschreeuwd met behulp van een speelgoed microfoon en ondersteund door dreigende roffels op floortom wordt de liefhebber bedient. Zo zijn er nog meer van dit soort stukken tijdens de set, maar jammer genoeg gaan op een gegeven moment de beats overheersen, waardoor er van het concept noise weinig meer overblijft. Gaandeweg lijkt de speelgoedmicrofoon net wat te overdadig te worden gebruikt, want het apparaat voegt soms bar weinig toe aan het geluid. Toch heeft Fuck Buttons een erg fijne balans gevonden tussen noise en dansmuziek. De muziek van Rökkurró staat in schril contrast met de andere twee bands die vanavond optreden. Dit IJslandse gezelschap debuteerde afgelopen herfst met een debuutalbum vol verstilde popliedjes, gezongen in de moedertaal. Muzikaal worden de liedjes ondersteund door cello, gitaar, bas en drums. Mooi zijn de uitbarstingen waarbij soms met drie gitaren tegelijk wordt gespeeld. Bij hun landgenoten van Olafur Arnalds werd het zo mogelijk nog stiller. De vijfkoppige band, die enkel bestaat uit pianist/componist Olafur Arnalds en een strijkkwartet, brengt de zaal tot stilzwijgen. Melancholische ambient vult de zaal. Even lijkt het alsof de zaal zich in het koude IJsland bevindt; de band creeërt prachtige sferen en zorgt voor een muisstil publiek. Gezien: Fuck Buttons, Rökkurró, Olafur Arnalds Patronaat (kleine zaal), Haarlem, 12 juni 2008