Het is natuurlijk niet de bedoeling dat deze column een soort veredeld Room 101 wordt, maar ik voel toch de noodzaak mijn ergernis te uiten over een ernstig zaak: de beveiliger van het poppodium. Eerlijk is eerlijk, de meeste mannen doen hun werk, namelijk het beveiligen van de poppodia. Maar tegenover het overschot aan kracht, autoriteit en blauw stof, staat bij soms een overduidelijk gebrek aan liefde voor de medemens en muziek. Voorbeeld: afgelopen maand probeerde ik in een poppodium in onze provincie van de ene zaal (skabandje) naar de andere zaal (drum ’n bass) te komen. Iemand had bedacht dat in de doorgang maar een hekje moest worden geplaatst, om te kunnen controleren of de bezoekers wel 18 jaar waren. ’Legetjemaatsie’, zei de beveiliger, met een autoritair handgebaar. Ik ben normaliter niet dwars, dus ik gaf braaf mijn id-bewijs. ’Dat ben jij niet’, concludeerde de beveiliger resoluut. Nu was ik onlangs wel op bezoek geweest bij de kapper, en die oorbellen droeg ik ook al lang niet meer, maar ’dat ben jij niet’, vond ik vrij cru gesteld. De man wilde andere legitimatie zien, ik had nog wel mijn paspoort thuis. Nee dat kon niet, zei de man, want eenmaal eruit, mocht ik er niet meer in. Gelukkig zag de bedrijfsleider wel herkenningpunten. Bij een ander podium keek ik toe een bandje dat net opgetreden had, probeerde terug in de kleedkamer te komen, om hun instrumenten daar even neer te leggen. Maar helaas, de beveiliging brulde: ’Je hep je potje teringherrie toch gespeeld? Wat moet je dan in de kleedkamer? Wegwese’. En recentelijk zag ik hoe beveiliging een meisje letterlijk aan haar haren naar buiten trok, omdat-ie ’geen bezopen uitschot in z’n tent wilde hebben’. Dat het, overigens, broodnuchtere meisje alleen maar heel erg uit haar dak stond te gaan ontging hem volledig. Toen ik gisteren een filmpje op zag duiken op internet waarin een Pinkpopbeveiliger doodgemoedelijk een crowdsurfer in elkaar stond te beuken, was dat voor mij de druppel. Gezocht: beveiligers met liefde voor mensen en muziek!