Ze maakten zo’n lekkere start en zetten ruim twee jaar de toon in de Haarlemse funkscene. De zes muzikanten van FunkAbilities hebben bewezen veel in hun mars te hebben. Maar hoeveel en hoe ver zal het hen brengen? Die vraagtekens deden de bandleden besluiten hun muzikale horizon te verbreden. In het Patronaat gaven zij hun laatste concert. Of zeg maar gerust… een fuif! Een uitverkochte zaal voor de laatste noten van de FunkAbilities. De band gaf op hun eigen website aan: ‘…om er een gruwelijk afscheid van te maken!’. Toch verraadden her en der uitgestalde displays met zakdoekjes subtiel de pijn in het hart. Maar eenmaal op het podium wist de band vanaf het eerste moment een vrolijke draai te geven aan het thema ‘afscheid’. De jongens lieten er geen gras over groeien. De boodschap was feest vieren! “When we say goodbye, we say goodbye!”, roept zanger Joshua Nolet. Zinnen die tussen de liedjes door nog herhaaldelijk zouden klinken, om keer op keer luidkeels door de fans beantwoord te worden met: ”goodbye!”. Het begin van een uitbundige avond. De eigenzinnige muziek van de FunkAbilities swingt gewoon. Een mengeling van pop, rock, ska en funk, afgemaakt met een vleugje hiphop. Voortdurend liet zanger Joshua zien dat hij naast rappen ook kan entertainen. De enige pretenties die daarbij naar voren kwamen, waren bijna grappig te noemen. Hij wist de aandacht van het publiek naar zich toe te trekken en vast te houden. Ondanks de ruige, schorre stem van Joshua plezierig was om naar te luisteren, waren het de muzikanten er omheen die de pakkende noten brachten. Ze wisten ieder duidelijk hoorbaar hun invloed uit te oefenen op de veelzijdige liedjes. En dat zonder hun oog op het harmonieuze geheel te verliezen. De band was aan knallen. En de mate van beweging in de zaal steeg met de minuut. Drummer Niels Huft en toetsenist Michael Schuurmans bewezen beiden in een solo nog maar eens hoe strak zij kunnen spelen. Vooral Niels, die een staaltje stevig slagwerk liet horen. Alsof hij zijn laatste adem uitblies. Het oorverdovende applaus kon de drummer in zijn zak steken. De voorspelde fuif kwam er. Er werd gedanst, gejoeld, geklapt, gefloten, meegezongen en natuurlijk ‘goodbye’ geroepen! Zelfs de zakdoeken kregen een gehele andere functie. Er werden geen tranen geveegd. Daar was geen tijd voor tijdens het feesten. De zaal transformeerde in een wuivende zee van witte zakdoekjes. FunkAbilities gaf én kreeg een waardig afscheid! Maar dan het bittere eind. Dat was behoorlijk balen voor de fans. Hier eindigde het. Een tweede ‘we want more’ mocht niet baten. Het doek van de FunkAbilities was gevallen. Goodbye! Gezien: FunkAbilities Patronaat (kleine zaal), Haarlem, 31 mei 2008