Het feit dat de titel van onze vaste zomercolumn mij een hele middag aan het denken heeft gezet, was voor mij reden genoeg om deze week deze pagina te vullen. Het zomergevoel. Wat is het zomergevoel? Vreemd genoeg roept de term zomergevoel bij mij geen beelden op van warme zomerdagen, vol zon, zee een strand. Zolang ik kan herinneren ben ik een outsider geweest wat betreft het aanbidden van de zon. Waar mijn vrienden bij het eerste straaltje zon hun jassen uitgooiden en neerstreken op bankjes, hun gezicht opgeheven naar de hemel, kroop ik mokkend weg in de plooien van mijn jas, met een licht opkomende hoofdpijn en een brandende keel van de warmte. Bruin word ik nooit, ik doe namelijk niet aan zonnen, niet aan het strand en niet aan vakanties in landen waar het warmer is dan 23 graden. Dagen en dagen zon achter elkaar maakt me lichtelijk depressief, doet me thuisblijven en op de bank hangen, met videootjes. Ik begeef me alleen buiten met hele grote petten en flessen water, en niet langer dan strikt noodzakelijk is. Zoals ik al zei: wat betreft zon ben ik een outsider. Wetenschappelijk gezien zou de zon je gelukkig moeten maken, want het is een bron van vitamientjes. Maar goed. Als de zon dan voor mij niet het zomergevoel geeft, wat is het zomergevoel dan wel? De herinneringen die mij een equivalent van het zomergevoel bezorgen, bevatten vaak wel muziek. Dikwijls zelfs muziek in de buitenlucht. Optredens van lokale bandjes als The Bouncers en Heist op Koninginnedag, in de regen onder een poncho. Natuurlijk, Juliette & The Licks op Bevrijdingspop Haarlem. Met je blote voeten in het gras, maar wel onder de grootste schaduwrijke boom op het hele veld. De ronduit mooie cd van Cloudmachine, met het raam open, terwijl de hagel met bakken uit de lucht komt storten. Veel langer geleden ook het betoverende Massive Attack op Pinkpop 2003, in het donker en overal lichtjes. Hoe somberder het weer na een hoop zonrijke dagen, des te meer heb ik een gevoel van gelukzaligheid. Hoe meer sikkeneurige gezichten om me heen, des te euforischer mijn stemming. En muziek werkt dan versterkend. Plato verklaarde reeds dat ‘de muziek de essentie van de regelmaat is en tot alles leidt wat goed, juist en mooi is’. Goed, juist en mooi maakt je blij, en blij ben je per definitie het meest in de zomer, blijkt uit onderzoek. Mag dan wel zijn; doe mij maar de zomer zonder zon. Heerlijk.