Dat muziek emoties losmaakt, is een onbetwist feit. Dat is door de wetenschap al dik en breed onderzocht en door menig luisterend oor al hevig ondervonden. Die studies brachten zelfs allerlei vormen van muziektherapie voort. Het werk van Warchild is daar misschien wel een prachtig voorbeeld van. Wanneer je bij concerten tijdens gevoelige nummers eens aandachtig om je heen kijkt, zie je her en der wel wat traantjes vloeien. Er wordt altijd iemand geraakt door de meeslepende noten en herkenbare woorden. Soms ontroering, veelal levensechte emotie. Muziek zet ons tot nadenken, terugkijken, verwerken, maar het laat ons ook herinneren. Ken je dat? Al bij de eerste toon gaat het kippenvel over je rug, voel je de tranen duwen en lijkt de brok in je keel te zijn vastgeroest. En met een ‘oh ja, toen’ proberen we er niet meer aan te denken. In de fase waar ik zelf momenteel verkeer, komen er heel wat emoties los. De feiten zijn voor het lezend oog volstrekt oninteressant, de ervaring een aanzet tot dit stuk. Liefde kan bitter zijn, hard. Niet voor niets gaat het merendeel van muziek over dit zoetsappige, maar ook zo wrede onderwerp. Die herinnering heeft consequenties. Zeker voor de factor die ze oproept. In dit geval een liedje. Ik luister momenteel regelmatig naar de Alkmaarse sing/songwriter Colleen. Echter kan ik me niet voorstellen dat ik sommige liedjes ooit nog kan beluisteren zonder bijna aanstellerig emotioneel te worden. Bijna zonde, want onvermijdelijk verwatert het draaien van dergelijke nummers. Of is dat nou de clou? Is dat het moment dat ik klaar ben voor dat nieuwe leven? Ernaar luisteren tot tranen niet meer vloeien of juist omdát de tranen dan vloeien? Vinden we vrede in het gevoel begrepen te worden? Misschien maakt dat een artiest met de juiste muziek wel zo ‘machtig’. De macht met de helende kracht. Klinkt best (musico)logisch!