Veel gehoorde kritiek van jonge lezers. Waarom schrijven jullie (Alkmaarsche Courant, red.) nooit over dance? De grootste dj’s doen Noord-Holland aan, draaien in de Waerdse Tempel, geven feesten in Atlantis en op lager niveau in alle andere jeugdcentra en jonghonken. Maar ja, laatst probeerden we het weer met dj Tiësto in de Waerdse Tempel en dan moet je simpelweg tot de conclusie komen dat er niets te melden valt. Dj draait, zaal danst en that’s it. Je kunt lezers nu eenmaal niet lastig vallen met subcategorieën als ambient, dance metal, drum ’n bass en ga zo maar door. En daar zit ’m de kneep. We gaan even terug naar zaterdagavond, Noorderslag. De winnaar, of eigenlijk was het zijn broer, mocht een cheque in ontvangst nemen en kreeg de gebruikelijke bierdouche. Zo gaat dat daar. Traditie. Maar het was natuurlijk ook de goden verzoeken, in het hol van de leeuw de hoofdprijs aan een dj schenken. Een heftig fluitconcert was het gevolg. Groningen is een universiteitsstad en studenten willen bandjes zien. En het werd geen Moke, of Ilse de Lange, Stevie Ann of Alain Clark, maar dj Armin van Buuren. En dat pikten ze niet in Groningen. Het gaat erom dat dance en pop/rock ten ene male niet mengen. Het is als olie en water. Je kunt schudden tot je een ons weegt, uiteindelijk komt gewoon de olie weer bovendrijven. Dat is al zo sinds de uitvinding van de disco (de voorloper van de dance) en dat zal altijd zo blijven. De een luistert naar plaatjes en houdt van dansen, de ander gaat naar een concert. Een bezoeker van dance-avonden gaat nooit - nou ja hoe zeker kun je daarvan zijn? - goed bijna nooit dan, naar een bandje kijken. Zie Indian Summer. Het dance-gebied lijkt wel in quarantaine. Dat is natuurlijk niet zo en daar ligt dan ook weer de charme van het festival. De bloedgroepen kunnen kennis nemen van elkaars interessegebieden en tja, steken wellicht wat van elkaar op. Alleen, schrijven over dance, dat is weer een ander verhaal. Je bent er nu eenmaal snel over uitgepraat.