Het optreden van Intwine lijkt niet helemaal uitverkocht, hoewel P60 redelijk gevuld is. In ieder geval is er genoeg ruimte om, als je dat zou willen, naar voren te lopen, waar de jonge fans tegen het podium staan. Bij binnenkomst staat het Amsterdam/Utrechtse gezelschap Alura als opwarmertje op het podium. Zangeres Laura is in het bezit van een geweldige strot, iets weghebbend van Skin of Sandra Nasic (Guano Apes). Dit bandje lijkt de moeite waard om in de gaten te houden. Vervolgens hetgeen we voor gekomen zijn: Intwine. Het grootste deel van de set is donker en vrij zwaar. Vooral het basgeluid gaat zo nu en dan door merg en been. Muzikaal en geluidstechnisch is op Intwine helemaal niets aan te merken. De band speelt strak en de stem van zanger Roger blijft fantastisch. Opvallend zijn de vele effecten (delay) die toegepast worden. Veel bands hebben een broertje dood aan veel effecten, maar Intwine heeft met het gebruik hiervan duidelijk minder moeite. Van mindere kwaliteit is de uitstraling van de band. Het grootste deel van het optreden komt het geheel nogal koel, emotieloos over. Dat het publiek blijft roepen om Happy lijkt het er niet veel beter op te maken. Misschien is Intwine klaar met het verleden? Toch hitsen ze zelf de boel nog even op door onder andere een stukje intro van Sweet Child o'Mine te spelen, om vervolgens snel weer te roepen dat ze natuurlijk geen coverband zijn. Het is de vraag of ze het wel naar hun zin hebben op het podium. De ommekeer lijkt het gastoptreden van Michael Maidwell (Orange Grove), waarmee de band een stukje ouderwetse Caribische eilandrock laat horen. Er wordt wat blijer gekeken op het podium en ook de voetjes gaan zowaar nog even van de vloer. Kortom: muzikaal dik in orde, sfeer matig. Gezien: Intwine Waar en wanneer: P60 Amstelveen, 18 januari 2008