Stateless opent de avond. De Britse vijfkoppige band speelt zoete balladeachtige rock met dance-invloeden. Zanger Chris James gooit heel zijn ziel en zaligheid in de sombere teksten, en zijn stem past perfect bij de melodramatische muziek. Helaas heeft hij zo’n typische stem, je kent het wel, zoals Dinand Woesthoff of Chris Cornell, die gemakkelijk herkenbaar is, maar na enige tijd toch wat kan gaan irriteren. Ondanks het hoge dramatische gehalte, geven de dance-invloeden, keyboards en samples de muziek iets aparts en intrigerends, en het slagwerk van drummer David Levin is soms zeer verrassend. Deze band moet je zien als een zak spekkies: lekker voor even, maar teveel maakt misselijk. Met twee felle zoeklichten en een heus klassiek stuk, wordt het publiek opgezweept voor het optreden van de Belgische electrorock band Vive La Fête. Als gitarist Danny Mommens en zangeres Els Pynoo, die vanavond alleen maar uit benen lijkt te bestaan, het podium betreden barst de zaal meteen los en danst zich de voeten van het lijf. Toch lijkt de set moeilijk op gang te komen. De band heeft net een nieuw album uit, Jour de Chance, dat zich in vergelijking met de vorige albums meer op rock dan op electro richt. Single La Route is zelfs totaal electrovrij. Dat dit album dan ook moeilijk het immense succes van Nuit Blanche (2003) weet te evenaren, blijkt als zelfs de band zich meer op z’n gemak lijkt te voelen wanneer de klassieke hits de revue passeren. Tokyo, Assez, Maquillage, het publiek is er gek op en de dansende menigte doet Els Pynoo zichtbaar veel plezier. Ze kronkelt, hijgt en gilt, met als hoogtepunt de ultieme krijssessie Noir Desir. In het geïmproviseerde tussenstukje voor de toegift mag de band even los zonder Els Pynoo en dan laat vooral de drummer zien dat hij nog andere dingen in huis heeft dan de electrobeats. De avond is geslaagd, iedereen heeft naar hartelust kunnen krijsen, dansen en zich vergapen aan de benen en stoeipakje van Els. Toch is het de vraag of het niet routine begint te worden voor de band, en of er ooit een album komt dat over het succes van Nuit Blanche heen kan denderen. Volgende keer toch maar weer kijken, het zal de verslaving van het feest wel zijn.