Bij binnenkomst in de Bliksem in Den Helder zat er vijf man (m/v) aan de bar. Gelukkig groeide dat nog uit naar ongeveer vijfentwintig mensen. Wat in een smalle pijpenla met aan één kant een lange bar toch nog wat lijkt. In ieder geval meldde de zanger van de Chris Greys bij opkomst dat hij blij was dat er toch nog wat mensen waren ondanks dat het zondagavond was en dat dit in hun thuisland Denemarken wel anders was. De twee andere Greys, Rasmus Gjerloeff op drums en Ulrik Aagaard op bas, vormden een zeer gedegen ritmesectie. Sowieso was de band een geweldige eenheid, een drietal dat er ook duidelijk zin in had. Zanger-gitarist Chris Grey klonk qua zang als een kruising tussen Paul Weller en Joe Cocker; hees, gruizig en erg lekker. Hun muziek was bluesy rock 'n roll waarbij ook rustiger nummers niet werden geschuwd. Ook de teksten waren wel blues georiënteerd, en vaak werd tijdens de aankondiging ook nog even verteld waar het over ging, in het engels met een geweldig Deens accent. Over iets van zes huwelijken (en scheidingen), over Chris Grey's dokter (waar hij dan weer niet mee getrouwd is geweest, want het was een man), over hun “asshole” vader. Een nummer over het einde van een tour, of eigenlijk het begin van rehab. En alle aankondigingen werden weer uitgebreid van commentaar voorzien door het aanwezige publiek, soms was dat een enkele “broek uit” roep, maar vaker gewoon gezellig het over en weer proost en proust roepen. Tegen het einde van hun set kwamen ze, zover als de snoeren het toelieten, het publiek in lopen, de drummer nam één van zijn bekkens mee, en ze dreven onze fotograaf nog even gezellig in het nauw. Daarna deden ze een poging om te stoppen.. Vijfentwintig mensen die meer willen horen kunnen behoorlijk wat herrie maken, dus deed Chris Grey nog een nummer solo. Daarna besloten ze het optreden met een rasecht bluesnummer. Ook na het optreden was het gezellig in de Bliksem, er werden cd-tjes verkocht en er werd met iedereen nagepraat. Op de vraag of ze familie waren werd geantwoord dat ze halfbroers zijn, zelfde vader, verschillende moeders. In ieder geval heeft hun “asshole” vader dan nog iets goed gedaan, drie zeer muzikale, sympathieke zoons voortgebracht.