Een bezoek aan de Alkmaarse binnenstad is voor mij niet compleet zonder een rondje langs de plaatselijke platenzaken. Beetje door de uitverkoopbakken bij de CD-Idee en Pop-Eye struinen, een paar oude lp's bij Good Times beluisteren en vervolgens met een glimlach op het gezicht en een paar mooie platen in de tas de stad verlaten. Heerlijk! Soms bekruipt mij echter de onbehagelijke gedachte dat platenzaken hun beste tijd hebben gehad. Alkmaar mag dan nog aardig wat cd-winkels hebben, druk is het er zelden. Het is een feit dat de verkoop van cd's drastisch gedaald is sinds de grootschalige doorbraak van de mp3. Ik ga hier niet de moraalridder uithangen en beweren dat downloaden diefstal is. Ik loop heus niet met een discman over straat. Sterker; downloaden is een mooie manier om nieuwe muziek te ontdekken zonder er meteen aan vast te zitten. Als het niet bevalt, volstaat een druk op de deleteknop. Ook in de muziekwereld zelf, dringt het besef door dat men zich beter kan concentreren op de internetmarkt. Radiohead besloot met succes haar nieuwste album via internet te lanceren en de online verkoop van mp3-bestanden wint terrein. Onlangs voorspelden platenmaatschappijen dat de cd-single in 2009 van de markt verdwenen zal zijn. De huidige verkoopaantallen in de singlemarkt zijn zo laag dat het voor platenmaatschappijen lucratiever is om zich volledig te gaan richten op de digitale markt. En dat is wat ik niet begrijp: dat mensen, die de muzikanten blijkbaar toch willen steunen, genoegen nemen met een niet-tastbaar product. Geen hoesje, geen boekje, geen enkel teken van sentiment en dan heb ik het nog niet eens over de geluidskwaliteit! Een cd-collectie bestaat voor mij niet alleen uit muziek. Cd's zijn relikwieën uit verschillende fases van het leven. Romantiek lijkt in de hedendaagse samenleving steeds minder belangrijk, er wordt gekozen voor de nieuwe techniek en het daarbij behorende gemak. Of is mijn beleving een geromantiseerde versie van de werkelijkheid?