In het dagelijks leven ben ik bioloog, en in dat vak hoor je nog eens iets. In de jaren zestig van de vorige eeuw is ontdekt dat de groei van planten kan worden beïnvloed door muziek, het zogenaamde Mozarteffect. Planten die opgroeiden in een ruimte waar klassieke muziek werd gedraaid groeiden significant beter dan planten die gekweekt werden in een kamer waar rockmuziek werd gespeeld. De planten met klassieke opvoeding groeiden zelfs naar de geluidsbron toe, terwijl die in het rockhok zich er juist van afkeerden. Ik kan hieruit een aantal voor mij persoonlijk belangrijke conclusies trekken. In de eerste plaats: ik heb een afwijking. Ik groei juist naar bronnen van rockgeluid toe. Dit onderzoek verklaart daarnaast waarom ik maar één meter tweeënzestig ben geworden, waarom planten niet zo goed houdbaar zijn in mijn huis en waarom ik soms domme dingen doe. Allemaal de schuld van rockmuzikanten. Nu ik erover nadenk, ben ik zelfs een behoorlijk verdorven persoonlijkheid. Misschien moeten er op cd´s met rockmuziek net als op pakjes sigaretten voortaan waarschuwingsteksten als ´Deze rockmuziek is dodelijk´, ´Dit plaatje kan de potentie verlagen´ of ´Deze schijf wekt gevoelens van depressiviteit op´. Misschien verklaart dit onderzoek ook wel waarom ik het soms verschrikkelijk lekker vind om me gigantisch te bezondigen. Hopeloos verloren ben ik toch al. Gelukkig kreeg ik vandaag de demo van The Tunes in de brievenbus, en draait het zojuist verschenen debuutalbum van Ileum gestaag rondjes in mijn muziekdoos. Heerlijke zonden zijn dat. Rockmuziek is blijkbaar een neergaande spiraal. Naar aanleiding van het onderzoek is misschien nog wel iets anders te zeggen, zonder uitspraken te doen over mijn intelligentie, formaat of karakter: de mogelijkheid bestaat dat ik geen kasplantje ben. Deze fundamenteel biologische uitspraak dient natuurlijk nog wetenschappelijk vastgesteld te worden, maar van de gedachte fleur ik al op. Ik zet het geluid nog maar iets harder en kruip eens lekker tegen de boxen aan.