Veel mensen van onder de dertig zullen het fenomeen generatiekloof wel kennen. Het komt voor op alle gebieden, maar hier heb ik het natuurlijk over muziek. Sommige ouderen schijnen maar niet te snappen dat het echt niet allemaal regelrechte bagger is wat de muziekindustrie tegenwoordig produceert, maar dat er nu ook nog echte muziekliefhebbers bestaan en fantastische bands die magische muziek maken. Dat ook mensen van halverwege twintig op platenbeurzen liefdevol de hoes van een klassieke Doors-elpee kunnen onderzoeken op authenticiteit. Dat Lowlands het misschien niet haalt bij het legendarische Woodstock in '69 maar dat er wel een groot 'wij en de muziek'-gevoel heerst. Soms lijkt het wel alsof die mensen juist een generatiekloof willen, zodat ze hun frustraties over nieuwe tijden op iemand kunnen botvieren. Het zijn de mensen die mij, de jongere, kwaad en bedreigend aankijken als ik rustig wil komen snuffelen in de bakken van een stoffige platenzaak. Verdwijn uit onze wereld, met je nieuwe ideeën, lijken ze te willen zeggen. Afgelopen maand was ik op een heel hip electrofeestje in een Noord-Hollandse zaal. Na het optreden van een live band verschijnt een kerel op het podium. Als een bezetene begint hij verwilderd met zijn armen te slingeren, waarbij er allerlei dansbare beats uit de speakers rollen. In zijn handen omklemt hij een soort witte afstandsbedieningen. Ik voelde me verward: wat gebeurde daar in godsnaam op het podium? ,,Dat is een WII-dj, die gast dj't met zo'n WII console game, weet je wel, van Nintendo, echt te gek! Ik heb er ook een thuis, je kunt er ook mee snowboarden en racen enzo'', vertelt een medebezoeker. Ineens voel ik me oud, onbenullig, boos zelfs. Sinds wanneer zijn er Nintendospelletjes nodig om muziek te maken? Waarom moet het zo moeilijk en hip? Wat is er mis met een cd'tje? Is een mp3 niet meer cool genoeg? Ineens weet ik hoe het moet zijn voor de mensen uit de tijd van de elpees, dit is mijn ervaring met een nieuwe generatie van generatiekloven.