Het Feelgood festival trok ondanks een nieuwe opzet, buitenlandse deelname en veel publiciteit (te) weinig bezoekers. Tijdens NH Pop in de Waerdse Tempel stond een plukje van vijftien toeschouwers de verrichtingen van de rockhelden te bewonderen. Een incident, of een trend? Heeft live muziek de slag dan toch verloren? Ik denk het niet. Live muziek voegt een extra dimensie toe aan een avondje uit, voor jong en oud. De vraag is alleen of het publiek niet genoeg heeft van gruizige gitaren en donkere holen?

Natuurlijk, het hoort bij de rockmuziek, het underground imago. Wie op de hoogte is van de rockgeschiedenis kent de anekdotes van clubs als CBGB’s in New York, de bakermat van de punk. Groepen als Blondie, Talking Heads, Mink de Ville en The Ramones begonnen in die kleine donkere kelder voor ze doordrongen tot de wereldmarkt. Maar dat was tóen nieuw. In de jaren tachtig kwam de glamrock van Duran Duran, Spandau Ballet, Boy George of Frankie Goes to Hollywood. De bands waren een reactie op het nihilisme, op de zwarte punk en drieakkoordenrock. Maar waar blijft die reactie nu?

Lokaal is er weinig vernieuwing te bespeuren. Als we NH Pop en het Poppodium Alkmaar even als maatstaf nemen, dan is er vooral veel van hetzelfde. De bandjes, zie het verhaal van Wave Zero vorige week, klagen over gebrek aan publiek, maar misschien is het verstandig om eens in de spiegel te kijken.

De rock ’n roll in z’n klassieke vorm is aartsconservatief geworden. Gitaar, couplet, refrein. Het is allemaal al gedaan en vaak veel beter. Daar loopt het publiek niet meer warm voor. Ik zou zeggen, huur eens een trompettist in, gooi er hiphop doorheen, maak crossovers, ga in zee met een rapper. Laatst stuitte ik op een Franse trompettist, Eric Truffaz, die crossovermuziek maakt met een mix van jazz, rap en hiphop.

Dan is livemuziek een feest en komt het publiek wel. Niet de volgende dag, want alles heeft z’n tijd nodig. Vooral in Alkmaar.