Van Erwin Krol tot Peter Timofeeff, we hadden het ons door alle weermannen op de mouw laten spelden. Regen zou er vallen, en veel, waarschijnlijk zelfs met onweer. Maar op het moment dat we het Lowlandsterrein betraden, brak de zon door en was voorlopig niet meer weg te slaan. Lowlands op z'n best is wakker worden omdat de zon op je tentje brandt, ontdekken dat je chocola is gesmolten, dat je broodjes zijn uitgedroogd en dat warme blikjes Palm best te pruimen zijn, als je maar genoeg dorst hebt. Liefst wordt dit ritueel gevolgd door een optocht naar de Hema Campingwinkel voor zonnebrandcreme. Lowlands op z'n best is Lucky Fonz III luisteren vanaf een ligplekje in het gras, na een legendarisch optreden van Gogol Bordello naar buiten lopen en je ogen moeten dichtknijpen tegen de zon, en je in een snikhete Bravo afvragen of Els Pynoo een luchtspiegeling is of gewoon de zangeres van Vive la Fete. Maar het beste, het allerfijnste aan Lowlands is dat we een weekend lang met z'n allen zo lekker onszelf kunnen zijn. Lowlands is het enige weekend in het jaar waarin iedereen zonder gezichtsverlies in knalroze glimmaillots of paarsfluwelen jurken met sterretjes mag lopen. Hoe anders dan de rest, hoe meer onszelf. Hoe uniek we wel niet zijn met z'n allen, bewijst het polsbandjesfenomeen. Het lijkt wel alsof iedere zichzelf respecterende festivalganger op z'n minst een halve onderarm vol moet hebben hangen met gekleurde stukjes textiel. Sterker nog, we hechten daar waarde aan. Je festivalbandje geeft een boel signalen af: hij laat zien naar welke muziek je luistert, tot welke sociale clan je behoort en of je bier mag drinken. Je raadt het al: in mijn festivaloverlevingspakket zit een schaar. Laat mij die grijze muis maar zijn. Met sommige dingen kun je de draak steken, met andere niet. Lowlands 2008 was een weekend om met onbewolkte weemoed op terug te kijken. Toch ging zondagnacht onverbiddelijk de schaar in mijn turkoois met witte bandje. Het had een prachtige filmscene kunnen zijn: melancholisch meisje laat midden in de nacht op romantische locatie door wildvreemde voorbijganger in de stromende regen haar bandje doorknippen. Inderdaad: de regen barstte gewoon los, deze laatste Lowlandsavond. Toch nog. Eigenlijk 's middags al, maar toen was het nog lekker verfrissend en konden we mooi naar de modderglijders kijken. Plotseling was het gewoon koud en nat, en daarmee kreeg het doorknippen van mijn festivalbandje ongewenst toch een symbolische betekenis. Het voelde een beetje alsof ik toekeek hoe de zomer werd doorgeknipt, door mijn vingers glipte en op het gore asfalt viel. Gelukkig word je dan de volgende ochtend wakker - doordat de regen op je tentdoek valt - met het besef dat het allemaal zo ernstig niet was. Dat ik het maar gewoon was, het meisje uit die filmscene, en dat die melancholie kwam doordat ik aangeschoten was door alcoholische versnaperingen en slaapgebrek. Dat die romantische locatie eigenlijk een stinkende, verzopen festivalcamping was die na drie dagen overstroomde van de modder en het afval. Maar het belangrijkste wat me te binnen schoot was: de zomer is verre van voorbij. Mixtream staat nog voor de deur, en daar krijgen we weer een nieuw festivalbandje. De zalen beginnen binnenkort weer met hun programmering en Haarlemmer Joshua Nolet (ex-FunkAbilities) heeft een nieuwe band, Chef'Special. Laat Paul van Vliet nog maar even wachten, ik heb de zomer nog in m'n bol.