Ik ben van 12 juni 1962, maar neem het mijn ouders nog weleens kwalijk dat hun passionele vonk niet pakweg tien jaar eerder oversloeg. Dan was ik op 15 augustus 1969 oud genoeg geweest voor drie dagen zomerfestival Woodstock: ‘three days of peace and music’ en een tegencultuur van de jaren zestig. Mij op het lijf geschreven, denk ik achteraf. Daar op de melkboerderij van Max Yasgur zou ik Jimi Hendrix hebben gezien en Janis Joplin en Crosby, Stills, Nash & Young en Santana en van iedereen hebben gehouden. Gelukkig formeerden mijn ouders een embryo dat behept blijkt met het festivalvirus. Anno 2008 haal ik mijn hart geregeld op en mijn aandrang in op festivals. Het gaat mij er niet alleen om wie er optreedt; als virtuele Woodstock-adept zoek ik naar 'love & peace' en talloze festivals staan op de nominatie die behoefte te bevredigen. De honger naar saamhorigheid stilt bijvoorbeeld op Lowlands, maar ook op bijvoorbeeld het Leidse Werfpop voel ik mij verwant met vredelievende grashangers. Weeïg? Mag iedereen vinden, maar ik blijf vasthouden aan de tegencultuur van de jaren zestig. De media bieden al jaren geweldverheerlijkende lieden dagelijks een podium hun haatverhalen de wereld in te strooien. Het scoort namelijk beter als je roept dat je moslims of homo’s haat dan dat je de liefde predikt. Dan ben je minimaal een geitenwollensokker of een religieuze slapjanus. Ik weet ook wel: mijn houding helpt de wereldvrede natuurlijk geen meter vooruit en dat is precies het argument van mensen om het niet te verkondigen. Ik vecht graag tegen de bierkaai. Op de barricade. Als de haatzaaiers in de zomer nijd bijtanken, vul ik mijn voorraad liefde en vrede aan op onze festivals. Let’s give peace a chance.